Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Το κλεφτρόνι


Την Παρασκευή 25/01/08, το μεσημέρι, φεύγοντας από τη δουλειά, μ΄ ένα κέφι τρελό, διότι είχαμε επετείους να γιορτάσουμε το βράδυ. Είχα κλείσει και τραπέζι σε γνωστό ταβερνείο στο Μπουρνάζι, για το οποίο θα ήθελα πολλά να γράψω, αλλά ας ελπίσω ότι αυτό θα γίνει σε επόμενο ποστ… Φεύγοντας λοιπόν, χαρά χαρούμενη που λένε, ανοίγω το αυτοκίνητό μου και αφήνω πίσω, παράλληλα με τη ράχη του καθίσματος του οδηγού και μισοσκεπασμένο από το σακάκι μου που κρεμόταν από πάνω του, το laptop μου. Λογικά, κι αν κοίταζε κάποιος μέσα δεν το έβλεπε.

Πήγα μια μικρή βόλτα στα μαγαζιά και γυρνώντας μετά από καμιά ώρα ο φορητός υπολογιστής είχε κάνει φτερά ...Χωρίς εμφανή σημάδια παραβίασης της κλειδαριάς. Τι θέλω να πω: Τα κλεφτρόνια έχουν εξελιχθεί. Δεν σπάνε πια τζάμια, αλλά έχουν γίνει εξπέρ στο άνοιγμα χωρίς ζημιές. "Ουδέν κακό αμιγές καλού".
Κλαίω το μηχάνημά μου, μα περισσότερο τα αρχεία μου, το καινούριο (μιας μέρας) ποντικάκι μου, τα cd μου, μ΄ ένα τεράστιο αριθμό φωτογραφιών...και δυο βιβλία.
Το κλεφτρόνι σίγουρα με παρακολουθούσε και πήρε το συγκεκριμένο πράγμα, χωρίς να πειράξει τίποτε άλλο στ΄ αυτοκίνητο. Ούτε καν τα χαρτιά του (άδειες κυκλοφορίας), ραδιοσιντί κ.λπ. που ήταν ακριβώς πάνω και δεξιά από το laptop πάνω στο πίσω κάθισμα.

Στο αστυνομικό τμήμα μου εξήγησαν ότι λόγω φόρτου εργασίας και ελάχιστου προσωπικού, δεν γίνεται να είναι πανταχού παρόντες.
Δυστυχώς έχω φορτιστεί πολύ από την όλη ιστορία και δεν γίνεται να δω καμιά χιουμοριστική πλευρά του θέματος, που πιθανόν να υπάρχει. Έκανα καταγγελία, με την ελπίδα ότι αν πιάσουν κάποιους και βρουν κλοπιμαία, υπάρχει το ενδεχόμενο να βρουν και το λαπάκι μου.
Τελικά όλα τα γέλια και τα κέφια της Παρασκευής, μου βγήκαν ξινά…


Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

Σαντορίνη


Το χωριό του Ακρωτηρίου.


Σήμερα ήθελα να γράψω για κάποιο άλλο θέμα, αλλά επειδή ξέχασα τα cd με τις φωτογραφίες μου, σκέφτηκα να σας "μιλήσω" για τη Σαντορίνη, που μερικές φωτογραφίες της παρέμειναν στο laptop μου τελείως τυχαία και που εδώ και πολύ καιρό το γυροφέρνω στο νου μου.
Όταν επισκεφτήκαμε τη Σαντορίνη, στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, ο αρχαιολογικός χώρος του Ακρωτηρίου ήταν κλειστός λόγω εργασιών. Η απογοήτευσή μας ήταν μεγάλη. Απολαύσαμε όμως, όλα τα υπόλοιπα του νησιού.
Η Σαντορίνη ανήκει στους τόπους που αξίζει κάποιος να δει έστω και για μια φορά.
Είναι μοναδική.


Ο χώρος της ανασκαφής.


Περπατώντας στα δρομάκια της Θήρας "συναντήσαμε" μια σιδερένια αυλόπορτα καμωμένη με πολύ μεράκι και η οποία, όχι εντελώς άδικα, ήταν βαμμένη με αυτό το έντονο κεραμιδί χρώμα, που συναντάς συχνά στο νησί. Για να τραβά τα βλέμματα;
Πάντως τεχνίτης και ιδιοκτήτης συμφώνησαν να μας καταπλήξουν. Θαυμάστε!


Προσέξτε τώρα τις λεπτομέρειες: Στο μεν επάνω μέρος αντί άλλης σιδεριάς έχει πλεγμένο ένα κλαδί αμπελιού. Σίγουρα ο ιδιοκτήτης είχε κάποια σχέση με τους φημισμένους αμπελώνες της Σαντορίνης και θέλησε να το αναπαραστήσει στην εξώθυρα του.



Στο κάτω μέρος της πόρτας, στο μεν δεξί τμήμα είναι φτιαγμένη η φιγούρα του μικρού, γυμνού ψαρά να κρατά δυο αρμαθιές ψάρια. Αντίγραφο μιας από τις πιο καλοδιατηρημένες τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου.






Στο δε αριστερό τμήμα απεικονίζονται οι φιγούρες των δυο παιδιών που πυγμαχούν. Δέστε με τι μεράκι ο καλλιτέχνης σιδεράς, προσπάθησε να αποδώσει τις λεπτομέρειες από τις τοιχογραφίες. Παρ΄όλο που δεν υπάρχει το χρώμα πάνω στο σίδερο, η ένταση και η ζωντάνια της σύνθεσης πάνω στην πόρτα είναι μοναδικές









Η ισχυρή ναυτιλία της εποχής.


Συλλέκτριες κρόκου.


Εσωτερικό δωματίου από το Ακρωτήρι.

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Αλόη

Μεταφυτεύοντας μια μικρή αλόη, που μου είχαν χαρίσει, δεν ήξερα ότι κάποτε θα είχα τη χαρά να θαύμαζα τη γέννηση του άνθους της.

Εδώ είναι όπως την πρωτοανακάλυψα!
Μετά από μια-δυο εβδομάδες το άνθος είχε μεγαλώσει και αποφάσισα να κρατήσω ένα φωτογραφικό αρχείο με την πρόοδο της ανάπτυξης του.
Όπως κάνουμε για τα παιδιά όταν γεννιούνται; Που φωτογραφίζουμε τα διάφορα στάδια ανάπτυξης τους; Ε! έτσι ένα πράμα.

Δεύτερη πόζα!
Λέτε να αντιλαμβανόταν τη σημασία που της έδιδα;
Πάντως εκείνη φούντωνε και καμάρωνε για τη γέννηση και την ομορφιά του "μωρού της"...

Τρίτη πόζα!
Και έπεται συνέχεια...