Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Η αγάπη σου με σκοτώνει, Αλέξανδρε!

Πόσο, μικρά χαριτωμένα -λόγω ηλικίας και φάτσας- τα παιδιά, μπορούν να γίνουν αντιπαθητικά;
Μαμά, μπαμπάς με δυο παιδάκια στην τρυφερή ηλικία των 3-5 χρονών βγαίνουν για απογευματινά ψώνια στο Σ/Μ. Χρειάζονται δυο καρότσια, ένα για να μπουν τα πιτσιρίκια (όρθια) και ένα δεύτερο για να μπουν τα ψώνια. Αυτό το δεύτερο έχει οδηγούς τους όρθιους επιβάτες του πρώτου.







Όπως καταλαβαίνετε, το καρότσι με οδηγούς χωρίς άδεια οδήγησης και σχετική εμπειρία, τρακάρει όπου βρει. Ανθρώπους, ράφια, προϊόντα. Ο μπαμπάς, που και που, σπρώχνει λίγο παρά πέρα το καρότσι με τα πιτσιρίκια για να μπορεί να ψωνίσει από το παρακάτω ράφι, πλήρως απορροφημένος στο έργο του. Μέσα στο καρότσι τα πιτσιρίκια το καταδιασκεδάζουν, διότι ξέφυγαν από το κλουβί τους και μπορούν να παίξουν με την άνεση τους. Είναι και φαρδείς οι διάδρομοι...

Οι κραυγές (συνδιασμένες με κλάματα)και το: «αυτό σέλω» και «εκείνο πάλε μου», δίνουν και παίρνουν. Η μαμά πολύ μακρύτερα, έχοντας πάρει παραμάσχαλα τη faux Luis Vuitton της, τους αγνοεί, παντελώς όλους. Μπαμπάδες, τέκνα και καρότσια… Και βέβαια όοοολοι, μα όλοι μαζί, αγνοούν, όλους εμάς τους
υπόλοιπους, τρακαρισμένους, πατημένους, νευριασμένους… Ή αποσβολωμένους.







Βλέποντας αυτά τα πιτσιρίκια, θυμήθηκα την ιστορία της Ρένας και του γιού της.
Ο Αλέξανδρος 8-9 χρονών εύρισκε πολύ χαριτωμένο να θεωρεί τη μάνα του σάκο του μποξ. Εξασκείτο λοιπόν στο «σάκο» του, συχνά πυκνά και βέβαια η Ρένα δεν έφερνε αντιρρήσεις παρά τον πόνο που ένιωθε. Το μόνο που εύρισκε να λέει ήταν :
-Η αγάπη σου με σκοτώνει, Αλέξανδρε.
Ο οποίος Αλέξανδρος, μόνο την αγάπη του δεν έδειχνε μ΄αυτό…Η Ρένα ήθελε να το πιστεύει.

Θέλω να πω, ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά μας κατ΄ αυτό τον τρόπο, σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για αυτά.
Η αντιαυταρχική αγωγή σ΄ αυτές τις συμπεριφορές, μάλλον δίνουν αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά.



ζωγραφισμένα πιτσιρίκια






Η τελευταία φωτογραφία μου αρέσει πάρα πολύ. Τα δυο παιδιά στα σκαλοπάτια, είναι ζωγραφισμένα στον τοίχο.
Δεν είναι καταπληκτικά;



Photos: http://www.flickr.com/W

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Άσπρα, μαύρα, κόκκινα μούρα

έντομο


χέρι


κλαδίΤα πρώτα μούρα στις μαύρες μουριές – στις άσπρες ακόμα αργούσαν – ήταν το σύνθημα ότι σε λίγο τα σχολεία τελειώνουν, για φέτος, για τα μικρά, για μας τους μεγάλους για πάντα…Για πάντα… ή για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για «το μεγάλο σχολείο», που ήταν το Γυμνάσιο και που ήταν μακριά, πολύ μακριά από τη γειτονιά μας και που θα έπρεπε να περπατάμε αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε.
Έλεγα λοιπόν για τα μούρα, αυτά τα κοκκινόμαυρα με την ξινούτσικη γεύση, που κάθε φορά που τα σκέφτομαι το στόμα μου γεμίζει σάλιο.

Σκαρφαλώναμε απάνω στις πιο μεγάλες και τρώγαμε τα μελωμένα μούρα με τις ώρες. Καμιά φορά πιάναμε, κατά λάθος, καμιά βρωμούσα και τότε εγκαταλείπαμε το ...«φαγοπότι» και τρέχαμε να πλυθούμε, να απαλλαγούμε από τη βρώμα, αφήνοντας τα υπόλοιπα μούρα στα σπουργίτια και στ΄ άλλα πετούμενα. Θα ξαναρχόμασταν την επόμενη, αν δεν διαλέγαμε τα βερίκοκα, τα κορόμηλα ή τα κεράσια. Ανάλογα, ποια είχαν ωριμάσει περισσότερο.


η βρωμούσα



Η Νίνα μας ακολουθούσε παντού, πάντα ξινισμένη και πάντα με το ζόρι. Ποτέ και με τίποτε δεν έκανε ό,τι κάναμε εμείς τα υπόλοιπα παιδιά… Αυτό το κορίτσι ήταν « γριά από γεννησιμιού της ». Σοβαρή, σκυθρωπή και λιγομίλητη. Νομίζω δεν είχε καμιά σχέση με μας τα υπόλοιπα, απλώς μας ανεχόταν και την ανεχόμασταν, όπως ανέχεται κανείς ένα κουσούρι, που το έχει από πάντα. Δεν το θέλει μα το αγαπά ταυτόχρονα.


πουλί



Καθόταν στην άκρη όταν παίζαμε ποδόσφαιρο ή κάτω από τα δέντρα, που εμείς σκαρφαλώναμε και κάθε τόσο μας παρακαλούσε να φύγουμε. Και πού να πάμε; Πουθενά! Αρκεί να φεύγαμε απ΄ αυτό που κάναμε. Να σκαρφαλώσει μαζί με μας στις μουριές, στις καρυδιές, στις αμυγδαλιές ούτε συζήτηση. Τους καρπούς, που της προσφέραμε γυρνώντας από τη συγκομιδή, με δυσκολία τους τιμούσε. Τη σέρναμε μαζί μας έτσι για να υπάρχει κοντά μας κι ας ήταν βαρίδι στην παρέα.

Ένα πλάσμα εσωστρεφές που εμείς τότε, ούτε και το πολυψάχναμε. Ο ένας ήταν έτσι, κι ο άλλος διαφορετικός. Αυτό ήταν όλο. Εξάλλου δεν είχαμε την πολυτέλεια της επιλογής. Ήμασταν δεν ήμασταν καμιά δεκαριά όλα κι όλα και αν βάλλεις και τις τιμωρίες και τις καθημερινές «απώλειες», που είχαμε από τους γονιούς μας – πάντα κάποια αγγαρεία έβγαινε όταν ήταν να μαζευτούμε για παιγνίδι - τελικά μια χούφτα πιτσιρίκια να ζούμε στους ρυθμούς μιας μικρής κοινωνίας και μακριά από τα προβλήματα των μεγάλων.

Αυτό το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε και που «εμείς τα μεγάλα θάπρεπε να σοβαρευτούμε», η Νίνα...


μαυρα μουρα




Photos: www.flickr.com/

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος


Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος
γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου. Η ημέρα αυτή είναι, από το 1972, αφιερωμένη από τον ΟΗΕ, στην ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού, πάνω σε περιβαλλοντικά προβλήματα.Wellington
Φέτος το 2008 η ημέρα είναι αφιερωμένη στο "Διοξείδιο του Άνθρακα". Τιμώμενη πόλη είναι η πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας, Ουέλιγκτον. Η οποία - Νέα Ζηλανδία - έχει καταφέρει να περιορίσει τους εκπεμπόμενους ρύπους και με τη διαχείρηση των δασών της, πέτυχε να μειώσει την εκπομπή των ρυπογόνων αερίων, τα οποία συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.

New Zealand



Στη Νέα Ζηλανδία αυτά, και αν θέλετε να μάθετε περισσότερα:
* United Nations Environment Programme
* Greenpeace
* World Wildlife Fund (WWF)


Εικόνες από : http://wikipedia.org/

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Παλιοσίδερα

Κυριακάτικο πρωινό και οι ρυθμοί στο ρελαντί, σε αντίθεση με τους καθημερινούς που είναι στο φουλ. Είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ ,η μπαλκονόπορτα μισάνοιχτη, το ελαφρύ αεράκι να μου φυσά το πρόσωπο, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μ΄ ένα πονοκέφαλο νααα! «με το συμπάθιο», να προσπαθώ να κοιμηθώ.
Η ΤζίναΗ Τζίνα η γαλαζοαίματη, ένα German Shepherd, είναι κατάχαμα, κι αυτή ξαπλωμένη, κατά μήκος του καναπέ, μετρώντας τις ανάσες μου και τη διάθεσή μου, απολάμβανε το δροσερό αεράκι. Με τόοοοοσο μαλλί που διαθέτει, κάθε που καλοκαιριάζει, υποφέρει. Πρέπει να την πάω στη θάλασσα να δροσιστεί και να παίξει, πριν αρχίσει η κάθοδος των Μυρίων και τότε χρειάζεται να ψάχνω νυχτερινή ώρα για μπανάκι στο φεγγαρόφωτο… Μωρέ ερωμένη που βρήκα ! Να κολυμπώ μαζί της σε ρομαντικές, μεσονύχτιες, φεγγαροντυμένες, γαληνεμένες θάλασσες… Χαλάλι της όμως, διότι είναι ΤΟ ΣΚΥΛΙ. Μην επεκταθώ και σ΄αυτό, μιαν άλλη φορά, ίσως.

Τώρα, απ΄ αλλού ξεκίνησα και αλλού πήγα. Έλεγα λοιπόν ότι ο πονοκέφαλος κλείνει μαζί μου ραντεβού τα Σ/Κ. Τις καθημερινές δεν ευκαιρεί φαίνεται… Ας είναι, τώρα πια μεσημεράκι, κοντεύω να απαλλαγώ απ΄ αυτόν, αφού πήρα ό,τι ληγμένο βρήκα στο σπίτι.

Να ήμασταν εδώ!;!Τι έλεγα α! ναι, για τις ιδανικές συνθήκες και την «άκρα του τάφου σιωπή…» που είχα δημιουργήσει. Ε! δεν κράτησε πολύ αυτή η φευγαλέα ευτυχία που έψαχνα. Δεν είχα καλά - καλά αποκοιμηθεί και σείστηκαν οι τοίχοι από τα μεγάφωνα ενός τίμιου, πλην «γύφτου» ( υποθέτω, μην παρεξηγηθούμε κιόλας, διότι δεν τον έβλεπα ) βιοπαλαιστή, ο οποίος θέλησε να μας ανακοινώσει ότι αυτός ήταν που (μας) έλλειπε από τη γειτονιά μας, και πόσο είμαστε τυχεροί που μας έκανε την τιμή να μας επισκεφθεί… Για να…
Για να μας μαζέψει: Παλιοσίδερα, παλιούς θερμοσίφωνες, παλιά ψυγεία, παλιά συρματοπλέγματα, παλιά τεντζερέδια, παλιά, παλιά….Παλιοκαταστάσεις μαζεύει άραγε;

Μου χάλασε τα σχέδια κι άντε να τα ξαναπιάσω απ΄την αρχή…