Την Παρασκευή 25/01/08, το μεσημέρι, φεύγοντας από τη δουλειά, μ΄ ένα κέφι τρελό, διότι είχαμε επετείους να γιορτάσουμε το βράδυ. Είχα κλείσει και τραπέζι σε γνωστό ταβερνείο στο Μπουρνάζι, για το οποίο θα ήθελα πολλά να γράψω, αλλά ας ελπίσω ότι αυτό θα γίνει σε επόμενο ποστ… Φεύγοντας λοιπόν, χαρά χαρούμενη που λένε, ανοίγω το αυτοκίνητό μου και αφήνω πίσω, παράλληλα με τη ράχη του καθίσματος του οδηγού και μισοσκεπασμένο από το σακάκι μου που κρεμόταν από πάνω του, το laptop μου. Λογικά, κι αν κοίταζε κάποιος μέσα δεν το έβλεπε.
Πήγα μια μικρή βόλτα στα μαγαζιά και γυρνώντας μετά από καμιά ώρα ο φορητός υπολογιστής είχε κάνει φτερά ...Χωρίς εμφανή σημάδια παραβίασης της κλειδαριάς. Τι θέλω να πω: Τα κλεφτρόνια έχουν εξελιχθεί. Δεν σπάνε πια τζάμια, αλλά έχουν γίνει εξπέρ στο άνοιγμα χωρίς ζημιές. "Ουδέν κακό αμιγές καλού".
Κλαίω το μηχάνημά μου, μα περισσότερο τα αρχεία μου, το καινούριο (μιας μέρας) ποντικάκι μου, τα cd μου, μ΄ ένα τεράστιο αριθμό φωτογραφιών...και δυο βιβλία.
Το κλεφτρόνι σίγουρα με παρακολουθούσε και πήρε το συγκεκριμένο πράγμα, χωρίς να πειράξει τίποτε άλλο στ΄ αυτοκίνητο. Ούτε καν τα χαρτιά του (άδειες κυκλοφορίας), ραδιοσιντί κ.λπ. που ήταν ακριβώς πάνω και δεξιά από το laptop πάνω στο πίσω κάθισμα.
Στο αστυνομικό τμήμα μου εξήγησαν ότι λόγω φόρτου εργασίας και ελάχιστου προσωπικού, δεν γίνεται να είναι πανταχού παρόντες.
Δυστυχώς έχω φορτιστεί πολύ από την όλη ιστορία και δεν γίνεται να δω καμιά χιουμοριστική πλευρά του θέματος, που πιθανόν να υπάρχει. Έκανα καταγγελία, με την ελπίδα ότι αν πιάσουν κάποιους και βρουν κλοπιμαία, υπάρχει το ενδεχόμενο να βρουν και το λαπάκι μου.
Τελικά όλα τα γέλια και τα κέφια της Παρασκευής, μου βγήκαν ξινά…
