Το Ταβερνείο

Την Παρασκευή 25/01/08 είπαμε να γιορτάσουμε μια μας επέτειο, καλώντας κάποιους φίλους σε τραπέζι, σε γνωστό ταβερνείο στο Μπουρνάζι. Τραπέζι είχα κλείσει από μέρες πριν και για πολύ νωρίς σε σχέση με τις ώρες που κάποιοι βγαίνουν για φαγητό, αφήνοντας και τα τηλέφωνά μου σε περίπτωση που κάτι άλλαζε.
Φτάνοντας εκεί μας ανακοίνωσαν ότι το κατάστημα ήταν «prive»!!!(δεν έχω και accent στο πληκτρολόγιο, να το γράψω σωστά) εκείνο το βράδυ και θα μας πήγαιναν στο διπλανό φαγάδικο, που και αυτό ήταν δικό τους. Τηλεφώνημα δεν μπήκαν στον κόπο να κάνουν…δεν τους χρειάστηκε…Ούτε που μας ρώτησαν αν θέλουμε.

Το κλεισμένο τραπέζι μας ήταν δίπλα στα κλιματιστικά, τα οποία εξέπεμπαν 150.000 ντεσιμπέλ χωρίς την αντίστοιχη θέρμανση. Λες και ήμασταν σε εργοτάξιο, με φουλ τα κομπρεσέρ. Τελικά μας άλλαξαν-για καλύτερα; Μας πήγαν κοντά στη τζαμαρία του παραπήγματος (στεγασμένος προαύλιος χώρος-αλουμινοκατασκευή), στην πόρτα της εισόδου δεξιά…μια καταπληκτική θέση για να κρεβατωθούμε «all together» για κάμποσες ημέρες. Τί να κάνουμε; το υπεστήκαμε και αυτό. Και επειδή καμιά φορά μας πιάνει η μ-----α και δεν παίρνουμε αποφάσεις ρηξικέλευθες, να σηκωθούμε να φύγουμε π.χ. συνεχίσαμε να «απολαμβάνουμε» το δείπνο μας, με χίλια εμπόδια και προβληματικά γκαρσόνια…Από το να πάρουν την παραγγελία μέχρι να τη φέρουν, όοοοση φέρανε, διότι άλλα παραγγέλναμε και άλλα …δεν ήρθαν ποτέ.

Στον ορνιθοσκαλισμένο λογαριασμό πάντως, δεν ξέχασαν να τα προσθέσουν όλα και φερμένα και ά-φερτα.
Η ώρα βέβαια, προχωρούσε και ο κόσμος πλήθαινε και ο χαμός μεγάλωνε. Και η λαϊκή εστίαση με αναμονή, μέχρι να σηκωθούν και να ξεκουμπιστούν οι προηγούμενοι «μπας και φάμε και εμείς τίποτε!», μου θύμιζαν λαϊκά συσσίτια με σπρωξίδι και βλέμματα με βέλη. Η κράτηση τους μάρανε.
Όπως είπα καθόμασταν στη μπουκαπόρτα και είχαμε κι όλους τους νεοεισερχόμενους- αναμένοντες πάνω από το κεφάλι μας, συν την πόρτα σχεδόν μονίμως ανοιχτή, μέχρι να μπει όλο το λεφούσι.


Το κερασάκι στην τούρτα; Διότι όντως υπήρξε και πραγματική τούρτα. Με τα χίλια ζόρια μάζεψαν τα λερωμένα πιάτα με τα αποφάγια. Ποτήρια και υπόλοιπα του δείπνου γιοκ. Τα χάρτινα τραπεζομάντιλα, καταλερωμένα και λαδωμένα δεν θεώρησαν ότι ήταν απαραίτητο να τ΄ αλλάξουν. Τί να χρεωθούν δυο χάρτινα τραπεζομάντιλα; Ξέρετε τί κόστος έχει για τα ταβερνεία το χάρτινο τραπεζομάντιλο; Δυσβάστακτο κόστος. Εξάλλου αισθητικά θα έδενε με το υπόλοιπο της εστίασης μας. Τούρτα, κεράκια, ποτάκια, ευχούλες.

Μη τα πολυλογώ, τα βρώμικα τραπεζομάντιλα τα μαζέψαμε, κουλουριάζοντάς τα, μόνοι μας. Κάαααποτε μας έφεραν και πιατάκια με κουταλάκια. Ευτυχώς διότι μας έβλεπα να χώναμε τα δακτυλάκια μας κατευθείαν στην τούρτα και να την ξεπαστρεύαμε διόλου «πολιτισμένα».
Το φαγητό; Μέτριο αν εξαιρέσεις τα μπουγελίδικα πιάτα του μισού τετραγωνικού μέτρου έκαστο, φρουφρουδιάρικα και στολισμένα περίτεχνα, σε αντίθεση με τα πιάτα, μέσα στα οποία θα τρώγαμε, που ήταν επιεικώς του φρούτου. Η λογική: Δέστε τι μεγάλες μερίδες κάνουμε.
Τα «ιδιαίτερα»; Δεν τα είδα, δεν χρειάστηκε. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι από την αρχή ως το τέλος ήμουν μαγκωμένη, τα πόδια μου σφιγμένα και παγωμένα, διότι κλιματιστικά υπήρχαν, ζέστη δεν είχε. Ευτυχώς την πλευρίτιδα τη γλύτωσα τρώγοντας με το σακάκι μου.

Η ταμίας στο βάθος του μαγαζιού; Διότι φτάσαμε και μέχρις αυτήν. Η προσωποποίηση της ευγένειας προς την πελατεία τους…Για να μας κόψει τιμολόγιο μόνο που δεν μας μαστίγωσε.
Όοοολα αυτά σε «μαγαζί» με πολύ καλές κριτικές και συστάσεις φίλων άριστες.
Εις υγεία μας.