Πόσο, μικρά χαριτωμένα -λόγω ηλικίας και φάτσας- τα παιδιά, μπορούν να γίνουν αντιπαθητικά;Μαμά, μπαμπάς με δυο παιδάκια στην τρυφερή ηλικία των 3-5 χρονών βγαίνουν για απογευματινά ψώνια στο Σ/Μ. Χρειάζονται δυο καρότσια, ένα για να μπουν τα πιτσιρίκια (όρθια) και ένα δεύτερο για να μπουν τα ψώνια. Αυτό το δεύτερο έχει οδηγούς τους όρθιους επιβάτες του πρώτου.
Όπως καταλαβαίνετε, το καρότσι με οδηγούς χωρίς άδεια οδήγησης και σχετική εμπειρία, τρακάρει όπου βρει. Ανθρώπους, ράφια, προϊόντα. Ο μπαμπάς, που και που, σπρώχνει λίγο παρά πέρα το καρότσι με τα πιτσιρίκια για να μπορεί να ψωνίσει από το παρακάτω ράφι, πλήρως απορροφημένος στο έργο του. Μέσα στο καρότσι τα πιτσιρίκια το καταδιασκεδάζουν, διότι ξέφυγαν από το κλουβί τους και μπορούν να παίξουν με την άνεση τους. Είναι και φαρδείς οι διάδρομοι...
Οι κραυγές (συνδιασμένες με κλάματα)και το: «αυτό σέλω» και «εκείνο πάλε μου», δίνουν και παίρνουν. Η μαμά πολύ μακρύτερα, έχοντας πάρει παραμάσχαλα τη faux Luis Vuitton της, τους αγνοεί, παντελώς όλους. Μπαμπάδες, τέκνα και καρότσια… Και βέβαια όοοολοι, μα όλοι μαζί, αγνοούν, όλους εμάς τους
υπόλοιπους, τρακαρισμένους, πατημένους, νευριασμένους… Ή αποσβολωμένους.
Βλέποντας αυτά τα πιτσιρίκια, θυμήθηκα την ιστορία της Ρένας και του γιού της.
Ο Αλέξανδρος 8-9 χρονών εύρισκε πολύ χαριτωμένο να θεωρεί τη μάνα του σάκο του μποξ. Εξασκείτο λοιπόν στο «σάκο» του, συχνά πυκνά και βέβαια η Ρένα δεν έφερνε αντιρρήσεις παρά τον πόνο που ένιωθε. Το μόνο που εύρισκε να λέει ήταν :
-Η αγάπη σου με σκοτώνει, Αλέξανδρε.
Ο οποίος Αλέξανδρος, μόνο την αγάπη του δεν έδειχνε μ΄αυτό…Η Ρένα ήθελε να το πιστεύει.
Θέλω να πω, ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά μας κατ΄ αυτό τον τρόπο, σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για αυτά.
Η αντιαυταρχική αγωγή σ΄ αυτές τις συμπεριφορές, μάλλον δίνουν αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά.
Η τελευταία φωτογραφία μου αρέσει πάρα πολύ. Τα δυο παιδιά στα σκαλοπάτια, είναι ζωγραφισμένα στον τοίχο.
Δεν είναι καταπληκτικά;
Photos: http://www.flickr.com/W
