Z.: Απριλίου 2010

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Hoopoe, ή Upupa epops, ή Τσαλαπετεινός, ή Πουπούξιος, ή Αγριοκοκοράκι

Ο Τσαλαπετεινός είναι αμέσως μετά τα χελιδόνια, το πουλί που είναι συνδεδεμένο με τον ερχομό της Άνοιξης. Κάνει την εμφάνισή του στο Πάρκο (εδώ εννοείται το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης "Αντώνης Τρίτσης", στο Ίλιον Αττικής) από το δεύτερο δεκαήμερο του Μάρτη, παρουσιάζει μια κορύφωση ατόμων Απρίλη, Μάη, 2-3 ζευγάρια θα μείνουν το καλοκαίρι και θα φωλιάσουν ενώ τα τελευταία άτομα θα αναχωρήσουν για το νότο τέλη Σεπτέμβρη, αρχές Οκτώβρη.

Από τα εντυπωσιακά πουλιά της φύσης , ξεχωρίζει από το μακρύ λοφίο του με τις μαύρες μύτες που μπορεί να σηκωθεί. Άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο, σε ανοικτά σημεία του Πάρκου, θα τον δούμε να αναζητά την τροφή του κυρίως πάνω στο έδαφος ψάχνοντας με το μακρύ και ελαφρά κυρτωμένο ράμφος του για έντομα, νύμφες τους, σαλιγκάρια και σκουλήκια. Όταν τον πλησιάσουμε και ενοχληθεί, θα σηκώσει το λοφίο του. Στο επόμενο βήμα μας θα πετάξει νωθρά και κυματιστά, ανοίγοντας χαρακτηριστικά αργά τις φτερούγες του, σαν πεταλούδα.

Φτιάχνει τη φωλιά του σε κουφάλες γέρικων δέντρων, σχισμές βράχων, μερικές φορές και σε κτίρια ή ερείπια. Ζει σε αραιά δασύλλια, οπωρώνες, πάρκα που έχουν ανοικτές εκτάσεις με γρασίδι και θάμνους.

...Και αφού είδατε τις εκπληκτικές φωτογραφίες αυτού του πανέμορφου πουλιού, δείτε και αυτές που με δυσκολία και από μεγάλη απόσταση κατάφερα να τραβήξω το Σάββατο το πρωί, όταν το είδα να περπατά στο δρομάκι μπροστά μου.
Οι φωτογραφίες δεν είναι καλές αλλά ήταν τόση η έκπληξή μου που έκανα γρήγορες και βιαστικές κινήσεις ώστε να το προλάβω πριν φύγει!
Πάντως ήταν η αφορμή για τούτη εδώ την ανάρτηση μιας και ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ένα τέτοιο πουλί!
Δεν ήξερα ποιο πουλί ήταν. Η κόρη μου με διαφώτισε για το όνομά του, τα υπόλοιπα τα βρήκα στο google.

Ο Τσαλαπετεινός με λίγα λόγια:

Μέγεθος 25-29 εκ. διπλάσιος από ένα Σπουργίτη.
Ξεχωρίζει από το πορτοκαλοκαστανωπό πτέρωμα, τις εγκάρσιες ασπρόμαυρες λωρίδες στις φτερούγες και την ουρά και το μακρύ λοφίο με τις μαύρες μύτες.
Και τα δύο φύλα είναι όμοια.
Καλοκαιρινός επισκέπτης στην Ευρώπη, ξεχειμωνιάζει στην Αφρική και τη Ν. Ισπανία.
Φωνή: ένα χαρακτηριστικό υπόκωφο "που-που-που", ακούγεται από μακριά. Μοιάζει κάπως με της Δεκαοχτούρας.
Φωλιάζει σε κορμούς δέντρων, σχισμές βράχων, κτίρια, ερείπια.
Λατινικό όνομα: Upupa epops.
Έχει δυνατά πόδια και δάχτυλα, τρία μπρος - ένα πίσω, με γερά κυρτά νύχια.
Τρέφεται με έντομα, νύμφες, σαλιγκάρια, σκουλήκια.

Source:
http://park.ornithologiki.gr/gr/env/visitor_03.htm
http://www.naturfoto.cz/
http://en.wikipedia.org/wiki/Hoopoe

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Δαμασκηνά σπαθιά

Ο γενικός όρος "Δαμασκηνά" αναφέρεται σε μέταλλο, με ορατά μοτίβα, μερικές φορές κόκκων, στη σύσταση και στην υφή τους.

Το ατσάλι της Δαμασκού είναι ένα καυτά σφυρηλατημένο ατσάλι που χρησιμοποιήθηκε στη Μέση-Ανατολή περίπου από το 1100 έως το 1700 μ.Χ.

Τα ξίφη της Δαμασκού ήταν θρυλικά για την αιχμηρότητα και τη δύναμή τους, και θεωρήθηκαν αποκρυφιστικά, ότι δηλαδή ήταν σε θέση να κόψουν στη μέση άλλα σπαθιά, μεταξένια κλωστή στα δυο, ακόμα και βράχους.

Η τεχνική που χρησιμοποιείται για να δημιουργηθεί το αρχικό Δαμασκηνό ατσάλι είναι αντικείμενο ιστορικής έρευνας. Πολλές πρώτες ύλες του κράματος, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι μεταλλοτεχνίτες, δεν είναι πλέον γνωστές.

Το Δαμασκηνό ατσάλι προέρχεται από το ατσάλι Wootz, το οποίο φτιαχνόταν στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα. Αργότερα εξαπλώθηκε στην Περσία.

Από τον 3ο μέχρι τον 17ο αιώνα, η Ινδία έστελνε την πρώτη ύλη σε ράβδους στη Μέση Ανατολή για να χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των σπαθιών!

Στην Ευρώπη, πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι υψηλής ποιότητας ξίφη με δαμασκηνά μοτίβα είχαν παραχθεί με διάφορες τεχνικές συγκόλλησης, τουλάχιστον από τον 3ο αιώνα π.Χ. από τους Κέλτες και τα γερμανικά φύλα.

Τα σύγχρονα Δαμασκηνά γίνονται με συγκόλληση από απανωτές στρώσεις λεπτού, διπλωμένου φύλλου ατσαλιού και το οποίο επιλέγεται για τις αισθητικές του ιδιότητες. Με ειδική λείανση και στίλβωση ώστε να προβληθούν οι πολλές στρώσεις του.

Τα μοτίβα στα πραγματικά Δαμασκηνά σπαθιά σχηματίζονται όταν ίχνη άνθρακα στροβιλίζονται στο μίγμα του καυτού ατσαλιού. Αυτά τα στοιχεία αλλάζουν τις ιδιότητες τους όταν ο χάλυβας επεξεργάζεται (σφυρηλατείται), δημιουργώντας έτσι τα σχέδια.

Source:
http://en.wikipedia.org/wiki/Damascus_steel
http://images.google.gr/imghp?hl=el&tab=wi

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Πόλη - φάντασμα

Μια πόλη-φάντασμα είναι μια εντελώς εγκαταλελειμμένη πόλη, είτε γιατί η οικονομική δραστηριότητα, η οποία την υποστήριζε, απέτυχε, είτε αυτό οφείλεται σε φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές, όπως πλημμύρες ή κυβερνητική δράση, όπως η δημιουργία ταμιευτήρων νερού, είτε πάλι σε ανεξέλεγκτη ανομία ή εξ αιτίας πολέμου.

Ο όρος χρησιμοποιείται μερικές φορές με υποτιμητική έννοια και περιλαμβάνει πόλεις, κωμοπόλεις και γειτονιές που, ενώ εξακολουθούν να κατοικούνται, είναι σε σημαντικά μικρότερο βαθμό σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Μερικές πόλεις-φαντάσματα είναι τουριστικά αξιοθέατα:
Η Tombstone, στην Αριζόνα, η Jerome, στην Αριζόνα, Oatman, στην Αριζόνα, Bannack, στη Μοντάνα και άλλες.

Ορισμένες πόλεις-φαντάσματα μπορεί να έχουν σκεπαστεί από βλάστηση, ή η πρόσβαση είναι δύσκολη, ή απλά είναι επικίνδυνες ή και παράνομο να τις επισκεφθείτε.

Η Walhalla το 1910

Η Walhalla το 2004

Η Walhalla είναι μια μικρή πόλη στη Βικτώρια της Αυστραλίας, η οποία ιδρύεται ως κοινότητα εξόρυξης χρυσού το 1863 και έφτασε να έχει περίπου 2.500 κατοίκους. Σήμερα, η πόλη έχει έναν πληθυσμό μικρότερο των 20 μονίμων κατοίκων, αν και ένα μεγάλο ποσοστό των σπιτιών είναι σπίτια διακοπών.

Προσελκύει μεγάλο αριθμό τουριστών και είναι ένας σημαντικός πόλος έλξης της τοπικής βιομηχανίας τουρισμού.

Το όνομα της το πήρε από το πρώτο ορυχείο χρυσού στην περιοχή, που ονομάστηκε έτσι από το γερμανικό Πάνθεον, των διασήμων προσωπικοτήτων στη γερμανική ιστορία, όπως πολιτικοί, άρχοντες, επιστήμονες, και καλλιτέχνες (Valhalla, στο νορβηγικό μύθο).

Source:http://en.wikipedia.org/wiki/Ghost_town

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Hans Christian Andersen

Το σημερινό λογότυπο της google είναι αφιερωμένο στον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
Το μεγάλο Δανό παραμυθά που "χάιδεψε" και "χαϊδεύει" μέχρι σήμερα με τα παραμύθια και τις φανταστικές ιστορίες του, τα αυτιά και το νου εκατομμυρίων παιδιών!
Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν γεννήθηκε στην πόλη Odense της Δανίας, στις 2 Απριλίου του 1805.
Το "Hans" και το "Christian"είναι παραδοσιακά δανικά ονόματα.

Έμεινε ορφανός από πατέρα και είχε για μόνο στήριγμα τη μητέρα του.
Ήταν ένα ονειροπαρμένο παιδί που του άρεσε το διάβασμα και η ποίηση.
Στην εφηβεία, κυνηγώντας την τύχη του, έφυγε για την Κοπεγχάγη με σκοπό να σπουδάσει θέατρο.
Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.

Με ταλέντο στην ποίηση άρχισε να γράφει στίχους. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση.

Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.
Η δημιουργία του Άντερσεν αποτελεί την κορυφή στις ρεαλιστικές τάσεις της δανικής φιλολογίας του 19ου αιώνα.
Διηγήματα, δράματα, αλλά προπάντων παραμύθια, όλα του τα έργα διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια.
«Οι δύο Βαρωνέσσες»,
«Παραμύθια για παιδιά»,
«Ιστορίες»,
«Καινούρια Παραμύθια» είναι μερικά από τα έργα του.

Πολλά από τα παραμύθια του μεταφράστηκαν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, όπως:

«Ο γιος του μπαλωματή», που περιγράφει όλη του ζωή,
«Το ασχημόπαπο»,
«Η ιστορία της μητέρας»,
«Η ιστορία μιας δραχμής»,
«Το μολυβένιο στρατιωτάκι».

Source:
http://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Christian_Andersen

http://www.google.com/