Χτες, έχοντας μόλις εκτελέσει το εκλογικό μου καθήκον, είπα να κάνω μια βόλτα πέριξ της Ακρόπολης, μιας και είχα πάρα πολύ καιρό να το κάνω. Ήθελα να νιώσω τη μαγεία και το μεγαλείο που εκπέμπει για μένα αυτός ο συγκεκριμένος χώρος.
Μετά από την γενική κατήφεια και προβληματισμό των ημερών και προ πάντων μετά τη φοβερή λαίλαπα φωτιάς και καταστροφής που κάποιοι έζησαν στο πετσί τους και εμείς οι υπόλοιποι τις ζήσαμε από την τηλεόραση, μη πιστεύοντας τα μάτια μας, ξεκίνησα για αυτή τη βόλτα έχοντας ανάγκη να νιώσω κάτι άλλο πέρα από την γενική κακομοιριά, και απογοήτευση των πολιτικών λόγων αυτής της περιόδου. Βρέθηκα ανάμεσα σε ένα πολύβουο, πολυεθνικό πλήθος που με ξάφνιασε για την ύπαρξή του. Νόμιζα αφελώς ότι θα είμασταν λιγότεροι οι αποζητώντες την ηρεμία της περιοχής και δυστυχώς έπεσα έξω.
Κάθε λογής καφετέριες, εστιατόρια πάγκοι μικροπωλητών,πωλητών μπαλονιών και πιθανώς τσαντάκηδων -αν κρίνω από το στυλ μιας γιαπωνεζούλας που έκοβε το ψητό που είχε παραγγείλει με το δεξί της χέρι και τον αγκώνα σφιχτά στο σώμα, έχοντας την τσάντα μαγκωμένη καλά κάτω από τη μασχάλη της- συνυπήρχαν με τη στοά του Αττάλου, το Ναό του Ηφαίστου (Θησείο) και την Ακρόπολη πιο πάνω.
Δυστυχώς δεν έλειπαν ούτε οι μοτοσικλετιστές που ΄κάναν σλάλομ ανάμεσα μας σ΄ένα πεζόδρομο, ακριβά πληρωμένο και αδιαχώρητα γεμάτο, για να πάνε εκατό μέτρα πιο πάνω προς στην Απ.Παύλου, να απολαύσουν τη "φραπεδιά".
Μέναμε εμείς με το στόμα ανοιχτό και τη σπουδή να μαζεύουμε τα παιδάκια μας από το αγκάλιασμα καμιάς ρόδας ή από την εξάτμηση των κυβικών.
Οι μόνοι που τελικά έλειπαν, ήταν οι αστυνομικοί, απαραίτητοι για να απαγορεύουν τουλάχιστον τη διέλευση των "φραπεδιάρηδων" μοτοσικλετιστών, μιας και τα σήματα ούτε τα βλέπουν, ούτε τα διαβάζουν.
Ανηφορίζοντας, το τοπίο δεν αλλάζει και πολύ . Οι καφετέριες πολλές και το πλήθος περισσότερο. Έψαξα να καθίσω σε σημείο που να μπορώ να έχω θέα την Ακρόπολη. Βρήκα ένα σημείο που σκύβοντας και γέρνοντας δεξιά κατάφερνες να δεις κάποιο τμήμα των Προπυλαίων και ειδικά τις ωραίες αρχαίες σκαλωσιές που έχουν γίνει ένα με τα μάρμαρα από τον πολύ χρόνο συνύπαρξης τους.
Ήπια το καφεδάκι μου πασπαλισμένο με αρκετή αρχαία σκόνη, που σήκωνε το ελαφρύ αεράκι, διότι η "βαριά βιομηχανία" δεν χαραμίζει λίγο νερό να καταβρέξει το χώμα.
Σκεφτόμουν με λύπη, αν αυτό που παγκοσμίως λανσάρουμε για το καλύτερο που διαθέτουμε, μάλλον και πολύ μας πάει που έρχονται-όσοι έρχονται-να μας καμαρώσουν.
Η γενική αίσθηση είναι, ότι όλα όσα έργα έγιναν στην περιοχή, έγιναν για τη βαριά βιομηχανία της φραπεδιάς που ανεξέλεγκτα (;) απλώνεται σε μήκος και σε πλάτος όλης της περιοχής, με ανύπαρκτο σεβασμό προς το τοπίο.
Η θέα, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, σε αποζημιώνει κατά τι, αν καταφέρεις να αποκοπείς νοερά γα λίγο από τη (πολλή!) βαβούρα των γύρω σου.
Σε επόμενο "ταξίδι μου" λέω να προχωρήσω την εξερεύνηση μέχρι το πλακόστρωτο του Πηκιώνη στην είσοδο της Ακρόπολης, το λόφο του Φιλοπάππου και ίσως ίσως μέχρι το καινούριο μουσείο της Ακρόπολης. Ελπίζω μόνο να προλάβω να δω τα δυο κτήρια της Διονυσίου Αεροπαγίτου πριν τα γκρεμίσει η υπογραφή του Υπουργού Πολιτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου