Μικρό Τραγούδι
Ο παλιός μας Έρωτας,
με τα βάσανά του,
ο καλός μας Έρωτας,
ήταν του θανάτου.
Δέκα χρόνια στη σειρά,
δίχως να το ξέρει,
δέκα χρόνια στη σειρά,
μας κρατούσε ταίρι.
Μας βαστούσε συντροφιά,
μας κρατούσε ταίρι,
δέκα χρόνια στη σειρά
κι ένα καλοκαίρι...
Μα όπως όλα μας περνούν
και χαρές και πόνοι,
να μια μέρα που κι αυτός
άρχισε να λιώνει.
Κι ένα βράδυ σκοτεινό,
βράδυ πικραμένο,
καθώς είχα κουραστεί
να σε περιμένω,
δίχως λέξη να μου πει,
γύρισε στη μπάντα,
΄σφάλισε τα μάτια του
κι έσβησε για πάντα...
Ναπολέων Λαπαθιώτης, (31 Οκτωβρίου 1888 - 7 Ιανουαρίου 1944)
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007
Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007
Το Ναύπλιο
Ένα από τα προηγούμενα Σαββατοκύριακα, κάναμε μια εκδρομή στο Ναύπλιο. Είχα να πάω πάρα πολλά χρόνια και οι αλλαγές - απ΄όσα θυμόμουν - ήταν αισθητές.
Ας κάνουμε λίγη ιστορία να θυμηθούμε τα μαθητικά μας χρόνια:
Το όνομά του το πήρε από το γιo του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης που λεγόταν Ναύπλιος. Κατακτήθηκε από Ενετούς, Τούρκους και Φράγκους, που άφησαν τα σημάδια τους στην πόλη: Κτήρια, κρήνες, κάστρα, πολεμίστρες, παλιές εκκλησίες, ιστορικές πλατείες, βενετσιάνικα μπαλκόνια και τούρκικα τζαμιά.
Υπήρξε πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας το 1828.
Το Μπούρτζι (Castello dello Soglio), σημείο αναφοράς της πόλης, κτίστηκε πάνω σε ένα νησάκι το 1473, που απέχει 450μ από την ακτή. ( φωτ. 1)
Το κάστρο του Παλαμηδιού (από το όνομα του εγγονού του Ποσειδώνα ...θεός γαρ...), με τα 999 σκαλοπάτια του, κτίστηκε το 1714. Υπήρξε φυλακή του Θ. Κολοκοτρώνη. Έτσι για να μη ξεχνάμε και το εθνικό μας σπορ, της αλληλοεξόντωσης...
Η Ακροναυπλία, Ιτς-Καλέ = εσωτερικό φρούριο. Επικοινωνούσε με μυστικό πέρασμα με το Παλαμήδι.
Η Ιστορική αναδρομή έλαβε τέλος.
Θέλησα πολύ επιγραμματικά, να αναφερθώ σε σημαντικούς σταθμούς της πόλης.
Η βόλτα στα στενά ανηφορικά-κατηφορικά και δαιδαλώδη δρομάκια της πόλης σε μαγεύει. Όπου και να γυρίσει το βλέμμα σου, θα έχει σημείο να ακουμπήσει και να θαυμάσει.
Τα νεοκλασσικά με τους ολάνθιστους κήπους. Τα απλά, λαϊκά του περασμένου αιώνα.
Τα πλακόστρωτα, καλοφτιαγμένα και καλοσυντηρημένα αρμόζουν στην όλη αρχιτεκτονική της πόλης.
Η μνημειακή αρχιτεκτονική στα κάστρα της, στα φρούριά της, σε παρασύρει σε συνειρμούς παραμυθένιους.
Στη δομή της βλέπεις το παλιότερο μεγαλείο και την ιστορικότητά της, τη σύγχρονη παρουσία της και τη φρέσκια πνοή της με το πλήθος των επισκεπτών.
Αναγκαία και πρακτική η λύση της οργάνωση της πόλης: η δημιουργία χώρου στάθμευσης των αυτοκινήτων. Προφανώς για την ευκολία ντόπιων και επισκεπτών έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο Parking στην είσοδο της πόλης, προς τη μεριά της θάλασσας, του λιμανιού.
Η αντίρρηση μου έγκειται στο ότι με αυτό τον τρόπο αποκλείεται οπτικά ο ορίζοντας προς τον Αργολικό, όταν κινείσαι ή κάθεσαι κατά μήκος της promenade.
Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη επιλογή, που θα βγήκε μέσα από πολλές διαδικασίες, ήταν η σωστότερη. Δεν παύει όμως να απομονώνει την πόλη από τη θέα της.
Κατά τα άλλα, η πόλη είναι από τις καλύτερα διατηρημένες πόλεις μας, με αρκετές παρασπονδίες, αλλά δεν θα γκρινιάξω για αυτές. Στο μουσείο (φωτ. 3) δεν καταφέραμε να πάμε. Ήταν κλειστό. Ελπίζω στην επόμενη επίσκεψη να ΄μαστε πιο τυχεροί...Μας αποζημίωσε το Μπούρτζι και η Ακροναυπλία.
Σ΄ ένα στενό δρομάκι σκεπασμένο με μποκαμβίλλια (φωτ.2), και μια σειρά τραπέζια, όπου πολλοί περίμεναν ν΄ αδειάσει κάποιο για να πάρουν σειρά, φάγαμε νοστιμότατο φαγάκι. Το χύμα κρασάκι τους, εξαιρετικό.
Στην καφετέρια (μια από τις πολλές), το σέρβις και η καθαριότητα ήταν άψογα.
Ο καφές και η καρυδόπιτα καλύτερα από το προσδοκώμενο.
Να! και κάτι που μας ευνόησε η τουριστική ανάπτυξη. Απολαμβάνουμε ανθρώπινες συνθήκες περιποίησης και καθαριότητας. Κάτι που δυστυχώς δεν το θεωρούσαμε, κάποτε, αυτονόητο και σε πολλές περιπτώσεις δεν ισχύει ούτε και τώρα.
Στην επιστροφή (δεν μπορώ να μη το αναφέρω!) σταματήσαμε σε ένα από τα διάφορα κιόσκια-παράγκες κι αγοράσαμε διάφορα φρούτα και λαχανικά. Περιττό να σας πω πόσο ευχάριστα εξεπλάγην όταν μύρισα τις τομάτες. Είχα από χρόνια ξεχάσει πως είναι να κόβεις την τομάτα απ΄ το μποστάνι και να σε πιάνει η "τοματίλα" στη μύτη.
Αν έχετε χρόνο και διάθεση, σας συστήνω αυτή την πολύ κοντινή στην Αθήνα, πόλη.
Μόνο 148 χιλ. Και 14.000 τυχερούς κατοίκους.
ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ!
*Φωτογραφίες από το net.
Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007
Deer Gets Revenge
Λέτε και τα δικά μας, της Πάρνηθας, να κάνουν κάτι τέτοιο;
Τα ελάφια, μέλλουσες μαμάδες στα δάση των ΗΠΑ, από το φόβο των αρκούδων, πηγαίνουν και βρίσκουν καταφύγιο στις άκρες των μεγάλων αυτοκινητόδρομων. Κάθονται εκεί μέχρι να γεννήσουν.
Έτσι νιώθουν ότι προστατεύονται από τους ανθρώπους, διότι οι αρκούδες δεν μας πλησιάζουν, μας φοβούνται.
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007
Ιαματικά λουτρά
Μιαν άνοιξη, πριν πολλά χρόνια, βρέθηκα στη Μυτιλήνη. Μόλις που άρχιζαν οι μέρες να ζεσταίνουν. Κάποιος μου είχε μιλήσει για την ύπαρξη των ιαματικών λουτρών. Είπα να επωφεληθώ και να επιτρέψω στον εαυτό μου μια εμπειρία σε χαμάμ.
{Τι θυμήθηκα τώρα. Στο Παρίσι, ένα παλιό χαμάμ το είχαν μετατρέψει σε disco club. Ήταν ένα πανέμορφο κτήριο εσωτερικά, με τεράστια vitraux και ωραίες, επιβλητικές αίθουσες. Είχαν αφήσει και τις πορσελάνινες μπανιέρες μέσα στο χώρο. Με το που πρωτάνοιξε, ο κόσμος πήγαινε να το δει και γινόταν λαϊκό προσκύνημα κάθε βράδυ}.
Τα λουτρά αυτά, λοιπόν, υπήρχαν λίγο έξω από την πόλη, προς τον κόλπο της Γέρας. Στα Θέρμα, τα λένε οι ντόπιοι. Απ΄ αυτό το σημείο είχα περάσει πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν έτυχε να σταματήσω να το δω από κοντά. Εδώ που τα λέμε απέξω δεν υποψιαζόσουνα και τίποτε το ιδιαίτερο. Ένα παλιό χαμηλό κτίσμα στην άκρη της θάλασσας.
Αυτόν λοιπόν τον συγκεκριμένο Μάη με είχε πιάσει ακατάσχετη επιθυμία να πάω. Δεν υπήρχε καμιά φίλη που θα διέθετε το χρόνο της σε τέτοιες παλαβομάρες, και οι άντρες ούτως ή άλλως πήγαιναν σε διαφορετικό χώρο από τις γυναίκες.
Παίρνοντας μια πετσέτα και ένα μπανιερό, κατέφθασα χαρούμενη να εξερευνήσω τα λουτρά της περιέργειας μου.
Πληρώνοντας ένα μικρό ποσόν για εισιτήριο προχώρησα στα ενδότερα.
Μέσα υπήρχαν 2 υποτυπώδεις καμπίνες όπου μπορούσες να αλλάξεις. Και πάρα μέσα, διασχίζοντας μια χαμηλή πόρτα έμπαινες στον κυρίως χώρο όπου εξαιτίας των πυκνών ατμών αργείς να ξεδιαλύνεις τα πράγματα.
Ήταν ένα μεγάλο κάτασπρο ασβεστωμένο δωμάτιο, που ψηλά το ταβάνι του κατέληγε σε θόλο με οπές φεγγίτη και εξαερισμού. Απ΄ αυτό το φεγγίτη διαχεόταν ένα ημίφως που μαζί με τους ζεστούς ατμούς δημιουργούσαν μια γλυκιά χαλαρωτική ατμόσφαιρα.
Υπήρχαν ήδη μερικές γυναίκες στη πισίνα (ξέχασα να σας πω ότι η γυναίκα στην είσοδο μου είπε ότι θα βουτήξω χωρίς μπανιερό ) και κατεβαίνοντας μερικά πέτρινα σκαλοπάτια βρέθηκα μέσα στο νερό, το οποίο ήταν λίγο παραπάνω ζεστό από τη θερμοκρασία του σώματος. Το νερό, μου έφτανε μέχρι το λαιμό. Κάτω το δάπεδο της πισίνας ήταν και αυτό στρωμένο με μαρμάρινες πλάκες και γύρω - γύρω ένα φαρδύ πεζούλι με μικρές εσοχές για να κάθεσαι ή να ακουμπάς τα πράγματά σου. Και αυτό κάτασπρο.
Το ωραιότερο μέρος αυτού του θεσπέσιου χώρου ήταν οι μαρμάρινες λεοντοκεφαλές που εξείχαν από τον τοίχο. Ήταν οι κρουνοί, που μέσα από το μισάνοιχτο στόμα τους έτρεχε το αναζωογονωτικό νεράκι με ένα κελαριστό ήχο, ο οποίος ήταν και ο μόνος που αντηχούσε στο χώρο.
Μπορούσες να κολυμπήσεις ή να σταθείς κάτω από τους κρουνούς και το ζεστό νερό να πέφτει από λίγο πιο ψηλά, κάνοντας σου μασάζ στο σβέρκο, στη πλάτη ή στο στήθος. Ή να βγεις να ξαπλώσεις στο πεζούλι.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να συνηθίσεις, η ζέστη, η υγρασία και η μυρωδιά του χλωρίου σου δημιουργούν μια αίσθηση δυσφορίας και έλλειψης οξυγόνου. Όμως μετά από λίγη ώρα το συνηθίζεις και νιώθεις καλύτερα.
Από καιρό σε καιρό βγαίνεις από το νερό και ξαπλώνοντας πάνω στο πεζούλι, χαλαρώνεις.
Γενικά, όλη η εμπειρία αυτής της απόλαυσης είναι η αίσθηση της ηρεμίας , της θαλπωρής, της χαλάρωσης, και ασυνείδητα νιώθεις να επιστρέφεις στην ενδομήτρια ζωή.
Όταν τελειώσεις, πηγαίνεις σε ένα μικρό τετράγωνο ανοιχτό χώρο, λίγα σκαλοπάτια χαμηλότερα, όπου και εδώ έχει τρεχούμενο νερό, που χύνεται κατ΄ευθείαν στη θάλασσα. Εδώ μπορείς να βάλλεις τα σαμπουάν σου και να τριφτείς. Με έκπληξη διαπιστώνεις πόσα νεκρά κύτταρα αποβάλλονται με αυτή την φυσική απολέπιση. Νιώθεις τους πόρους τους σώματός σου τελείως διεσταλμένους και καθαρούς.
Στην έξοδο πρέπει να ντυθείς καλά. Βέβαια εξαρτάται και από την εποχή. Αν είναι καλοκαίρι φαντάζομαι ότι η ζέστη και μέσα θα πρέπει να είναι αβάσταχτη. Το Χειμώνα όμως η απόλαυση είναι σίγουρη.
Περιττό να σας πω ότι πήγα αρκετές φορές μετά από εκείνη την πρώτη φορά και βέβαια όποτε πηγαίνω στο νησί, προσπαθώ να πηγαίνω και στα λουτρά. Πολλές φορές με συνοδεύει και η κόρη μου, αν τύχει νάναι μαζί μου.#
ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ ΚΟΛΠΟΥ ΓΕΡΑΣ
"Θέρμα" Κόλπου Γέρας : Βρίσκονται στα ανατολικά παράλια του Κόλπου Γέρας. Γύρω από την πηγή, τα αρχαιολογικά ευρήματα που υπάρχουν μαρτυρούν τη χρήση τους για ιαματικούς σκοπούς από την αρχαιότητα. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ανακαινίστηκαν, γεγονός που αποδεικνύεται από τον εσωτερικό διάκοσμο κατά το πρότυπο των Τουρκικών λουτρών ( "χαμάμ" ). Διαθέτουν δυο μεγάλες ξεχωριστές πισίνες, επενδυμένες με μαρμάρινες πλάκες και μαρμάρινους κρουνούς, καθώς και βοηθητικούς χώρους με λουτήρες και αποδυτήρια. Σήμερα λειτουργούν υπό την εποπτεία του Δήμου Μυτιλήνης. Το νερό έχει θερμοκρασία 39,5 βαθμούς Κελσίου, έχει χαρακτηρισθεί ως χλωριούχο, υφάλμυρο, οξυανθρακούχο και συνιστάται για την θεραπεία εμφράξεως οργάνων της κοιλιακής χώρας, υδρωπικίας και άλλων νοσημάτων. Η περιοχή στην οποία υφίσταται η εγκατάσταση είναι εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, καθώς συνδυάζει αρμονικά τα ήρεμα νερά του Κόλπου και ασημοπράσινους ελαιώνες.
{Τι θυμήθηκα τώρα. Στο Παρίσι, ένα παλιό χαμάμ το είχαν μετατρέψει σε disco club. Ήταν ένα πανέμορφο κτήριο εσωτερικά, με τεράστια vitraux και ωραίες, επιβλητικές αίθουσες. Είχαν αφήσει και τις πορσελάνινες μπανιέρες μέσα στο χώρο. Με το που πρωτάνοιξε, ο κόσμος πήγαινε να το δει και γινόταν λαϊκό προσκύνημα κάθε βράδυ}.
Τα λουτρά αυτά, λοιπόν, υπήρχαν λίγο έξω από την πόλη, προς τον κόλπο της Γέρας. Στα Θέρμα, τα λένε οι ντόπιοι. Απ΄ αυτό το σημείο είχα περάσει πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν έτυχε να σταματήσω να το δω από κοντά. Εδώ που τα λέμε απέξω δεν υποψιαζόσουνα και τίποτε το ιδιαίτερο. Ένα παλιό χαμηλό κτίσμα στην άκρη της θάλασσας.
Αυτόν λοιπόν τον συγκεκριμένο Μάη με είχε πιάσει ακατάσχετη επιθυμία να πάω. Δεν υπήρχε καμιά φίλη που θα διέθετε το χρόνο της σε τέτοιες παλαβομάρες, και οι άντρες ούτως ή άλλως πήγαιναν σε διαφορετικό χώρο από τις γυναίκες.
Παίρνοντας μια πετσέτα και ένα μπανιερό, κατέφθασα χαρούμενη να εξερευνήσω τα λουτρά της περιέργειας μου.
Πληρώνοντας ένα μικρό ποσόν για εισιτήριο προχώρησα στα ενδότερα.
Μέσα υπήρχαν 2 υποτυπώδεις καμπίνες όπου μπορούσες να αλλάξεις. Και πάρα μέσα, διασχίζοντας μια χαμηλή πόρτα έμπαινες στον κυρίως χώρο όπου εξαιτίας των πυκνών ατμών αργείς να ξεδιαλύνεις τα πράγματα.
Ήταν ένα μεγάλο κάτασπρο ασβεστωμένο δωμάτιο, που ψηλά το ταβάνι του κατέληγε σε θόλο με οπές φεγγίτη και εξαερισμού. Απ΄ αυτό το φεγγίτη διαχεόταν ένα ημίφως που μαζί με τους ζεστούς ατμούς δημιουργούσαν μια γλυκιά χαλαρωτική ατμόσφαιρα.
Υπήρχαν ήδη μερικές γυναίκες στη πισίνα (ξέχασα να σας πω ότι η γυναίκα στην είσοδο μου είπε ότι θα βουτήξω χωρίς μπανιερό ) και κατεβαίνοντας μερικά πέτρινα σκαλοπάτια βρέθηκα μέσα στο νερό, το οποίο ήταν λίγο παραπάνω ζεστό από τη θερμοκρασία του σώματος. Το νερό, μου έφτανε μέχρι το λαιμό. Κάτω το δάπεδο της πισίνας ήταν και αυτό στρωμένο με μαρμάρινες πλάκες και γύρω - γύρω ένα φαρδύ πεζούλι με μικρές εσοχές για να κάθεσαι ή να ακουμπάς τα πράγματά σου. Και αυτό κάτασπρο.
Το ωραιότερο μέρος αυτού του θεσπέσιου χώρου ήταν οι μαρμάρινες λεοντοκεφαλές που εξείχαν από τον τοίχο. Ήταν οι κρουνοί, που μέσα από το μισάνοιχτο στόμα τους έτρεχε το αναζωογονωτικό νεράκι με ένα κελαριστό ήχο, ο οποίος ήταν και ο μόνος που αντηχούσε στο χώρο.
Μπορούσες να κολυμπήσεις ή να σταθείς κάτω από τους κρουνούς και το ζεστό νερό να πέφτει από λίγο πιο ψηλά, κάνοντας σου μασάζ στο σβέρκο, στη πλάτη ή στο στήθος. Ή να βγεις να ξαπλώσεις στο πεζούλι.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να συνηθίσεις, η ζέστη, η υγρασία και η μυρωδιά του χλωρίου σου δημιουργούν μια αίσθηση δυσφορίας και έλλειψης οξυγόνου. Όμως μετά από λίγη ώρα το συνηθίζεις και νιώθεις καλύτερα.
Από καιρό σε καιρό βγαίνεις από το νερό και ξαπλώνοντας πάνω στο πεζούλι, χαλαρώνεις.
Γενικά, όλη η εμπειρία αυτής της απόλαυσης είναι η αίσθηση της ηρεμίας , της θαλπωρής, της χαλάρωσης, και ασυνείδητα νιώθεις να επιστρέφεις στην ενδομήτρια ζωή.
Όταν τελειώσεις, πηγαίνεις σε ένα μικρό τετράγωνο ανοιχτό χώρο, λίγα σκαλοπάτια χαμηλότερα, όπου και εδώ έχει τρεχούμενο νερό, που χύνεται κατ΄ευθείαν στη θάλασσα. Εδώ μπορείς να βάλλεις τα σαμπουάν σου και να τριφτείς. Με έκπληξη διαπιστώνεις πόσα νεκρά κύτταρα αποβάλλονται με αυτή την φυσική απολέπιση. Νιώθεις τους πόρους τους σώματός σου τελείως διεσταλμένους και καθαρούς.
Στην έξοδο πρέπει να ντυθείς καλά. Βέβαια εξαρτάται και από την εποχή. Αν είναι καλοκαίρι φαντάζομαι ότι η ζέστη και μέσα θα πρέπει να είναι αβάσταχτη. Το Χειμώνα όμως η απόλαυση είναι σίγουρη.
Περιττό να σας πω ότι πήγα αρκετές φορές μετά από εκείνη την πρώτη φορά και βέβαια όποτε πηγαίνω στο νησί, προσπαθώ να πηγαίνω και στα λουτρά. Πολλές φορές με συνοδεύει και η κόρη μου, αν τύχει νάναι μαζί μου.#
ΙΑΜΑΤΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ ΚΟΛΠΟΥ ΓΕΡΑΣ
"Θέρμα" Κόλπου Γέρας : Βρίσκονται στα ανατολικά παράλια του Κόλπου Γέρας. Γύρω από την πηγή, τα αρχαιολογικά ευρήματα που υπάρχουν μαρτυρούν τη χρήση τους για ιαματικούς σκοπούς από την αρχαιότητα. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ανακαινίστηκαν, γεγονός που αποδεικνύεται από τον εσωτερικό διάκοσμο κατά το πρότυπο των Τουρκικών λουτρών ( "χαμάμ" ). Διαθέτουν δυο μεγάλες ξεχωριστές πισίνες, επενδυμένες με μαρμάρινες πλάκες και μαρμάρινους κρουνούς, καθώς και βοηθητικούς χώρους με λουτήρες και αποδυτήρια. Σήμερα λειτουργούν υπό την εποπτεία του Δήμου Μυτιλήνης. Το νερό έχει θερμοκρασία 39,5 βαθμούς Κελσίου, έχει χαρακτηρισθεί ως χλωριούχο, υφάλμυρο, οξυανθρακούχο και συνιστάται για την θεραπεία εμφράξεως οργάνων της κοιλιακής χώρας, υδρωπικίας και άλλων νοσημάτων. Η περιοχή στην οποία υφίσταται η εγκατάσταση είναι εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, καθώς συνδυάζει αρμονικά τα ήρεμα νερά του Κόλπου και ασημοπράσινους ελαιώνες.
Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007
Πρωτοβρόχι
Με τη χθεσινή βροχή, που δυστυχώς δεν ήμασταν εδώ να απολαύσουμε, το τοπίο άλλαξε μονομιάς. Η γη, θαρρείς, μαλάκωσε και η τραχιά υφή της εξαφανίστηκε.
Τα σκυλιά το απόγευμα που ήρθαμε ήταν μούσκεμα, έσταζαν νερά. Εκτός από τη γη και τα ζωντανά είχαν λαχταρήσει τις σταγόνες της βροχής.
Σήμερα το πρωί μια βόλτα στο βουνό, μαζί βέβαια με τους σκύλους, έκανε καλό σε όλους μας.
Τα πεύκα και οι λίγες κουκουναριές είχαν αλλάξει χρώμα. Πολλοί θάμνοι ήταν ανθισμένοι. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που αυτή την εποχή υπήρχαν φυτά ανθισμένα. Και μ΄ ένα άρωμα! Ελαφρύ, ντελικάτο και διακριτικό που έπρεπε να οσφρηστείς με επιμονή για να το διακρίνεις.
Ευτυχώς το τοπίο έχει μείνει ανέγγιχτο και η θέα από 'κει πάνω σε δικαιώνει. Κάτω μέχρι πέρα την Αίγινα το γαλάζιο του Σαρωνικού, πλυμένο κι αυτό από τη χτεσινή βροχή, εξέπεμπε άλλο φως.
Συναντήσαμε μια σαύρα στα χρώματα του σκούρου πράσινου, που βιάστηκε να χωθεί γρήγορα κάτω από τους ανθισμένους θάμνους. Προτιμούσε τη μοναξιά της από τους απρόσκλητους πεζοπόρους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)