Το Ναύπλιο

Ένα από τα προηγούμενα Σαββατοκύριακα, κάναμε μια εκδρομή στο Ναύπλιο. Είχα να πάω πάρα πολλά χρόνια και οι αλλαγές - απ΄όσα θυμόμουν - ήταν αισθητές.

Ας κάνουμε λίγη ιστορία να θυμηθούμε τα μαθητικά μας χρόνια:

Το όνομά του το πήρε από το γιo του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης που λεγόταν Ναύπλιος. Κατακτήθηκε από Ενετούς, Τούρκους και Φράγκους, που άφησαν τα σημάδια τους στην πόλη: Κτήρια, κρήνες, κάστρα, πολεμίστρες, παλιές εκκλησίες, ιστορικές πλατείες, βενετσιάνικα μπαλκόνια και τούρκικα τζαμιά.

Υπήρξε πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας το 1828.

Το Μπούρτζι (Castello dello Soglio), σημείο αναφοράς της πόλης, κτίστηκε πάνω σε ένα νησάκι το 1473, που απέχει 450μ από την ακτή. ( φωτ. 1)

Το κάστρο του Παλαμηδιού (από το όνομα του εγγονού του Ποσειδώνα ...θεός γαρ...), με τα 999 σκαλοπάτια του, κτίστηκε το 1714. Υπήρξε φυλακή του Θ. Κολοκοτρώνη. Έτσι για να μη ξεχνάμε και το εθνικό μας σπορ, της αλληλοεξόντωσης...

Η Ακροναυπλία, Ιτς-Καλέ = εσωτερικό φρούριο. Επικοινωνούσε με μυστικό πέρασμα με το Παλαμήδι.

Η Ιστορική αναδρομή έλαβε τέλος.

Θέλησα πολύ επιγραμματικά, να αναφερθώ σε σημαντικούς σταθμούς της πόλης.

Η βόλτα στα στενά ανηφορικά-κατηφορικά και δαιδαλώδη δρομάκια της πόλης σε μαγεύει. Όπου και να γυρίσει το βλέμμα σου, θα έχει σημείο να ακουμπήσει και να θαυμάσει.

Τα νεοκλασσικά με τους ολάνθιστους κήπους. Τα απλά, λαϊκά του περασμένου αιώνα.

Τα πλακόστρωτα, καλοφτιαγμένα και καλοσυντηρημένα αρμόζουν στην όλη αρχιτεκτονική της πόλης.

Η μνημειακή αρχιτεκτονική στα κάστρα της, στα φρούριά της, σε παρασύρει σε συνειρμούς παραμυθένιους.

Στη δομή της βλέπεις το παλιότερο μεγαλείο και την ιστορικότητά της, τη σύγχρονη παρουσία της και τη φρέσκια πνοή της με το πλήθος των επισκεπτών.

Αναγκαία και πρακτική η λύση της οργάνωση της πόλης: η δημιουργία χώρου στάθμευσης των αυτοκινήτων. Προφανώς για την ευκολία ντόπιων και επισκεπτών έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο Parking στην είσοδο της πόλης, προς τη μεριά της θάλασσας, του λιμανιού.

Η αντίρρηση μου έγκειται στο ότι με αυτό τον τρόπο αποκλείεται οπτικά ο ορίζοντας προς τον Αργολικό, όταν κινείσαι ή κάθεσαι κατά μήκος της promenade.

Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη επιλογή, που θα βγήκε μέσα από πολλές διαδικασίες, ήταν η σωστότερη. Δεν παύει όμως να απομονώνει την πόλη από τη θέα της.

Κατά τα άλλα, η πόλη είναι από τις καλύτερα διατηρημένες πόλεις μας, με αρκετές παρασπονδίες, αλλά δεν θα γκρινιάξω για αυτές. Στο μουσείο (φωτ. 3) δεν καταφέραμε να πάμε. Ήταν κλειστό. Ελπίζω στην επόμενη επίσκεψη να ΄μαστε πιο τυχεροί...Μας αποζημίωσε το Μπούρτζι και η Ακροναυπλία.

Σ΄ ένα στενό δρομάκι σκεπασμένο με μποκαμβίλλια (φωτ.2), και μια σειρά τραπέζια, όπου πολλοί περίμεναν ν΄ αδειάσει κάποιο για να πάρουν σειρά, φάγαμε νοστιμότατο φαγάκι. Το χύμα κρασάκι τους, εξαιρετικό.

Στην καφετέρια (μια από τις πολλές), το σέρβις και η καθαριότητα ήταν άψογα.

Ο καφές και η καρυδόπιτα καλύτερα από το προσδοκώμενο.

Να! και κάτι που μας ευνόησε η τουριστική ανάπτυξη. Απολαμβάνουμε ανθρώπινες συνθήκες περιποίησης και καθαριότητας. Κάτι που δυστυχώς δεν το θεωρούσαμε, κάποτε, αυτονόητο και σε πολλές περιπτώσεις δεν ισχύει ούτε και τώρα.

Στην επιστροφή (δεν μπορώ να μη το αναφέρω!) σταματήσαμε σε ένα από τα διάφορα κιόσκια-παράγκες κι αγοράσαμε διάφορα φρούτα και λαχανικά. Περιττό να σας πω πόσο ευχάριστα εξεπλάγην όταν μύρισα τις τομάτες. Είχα από χρόνια ξεχάσει πως είναι να κόβεις την τομάτα απ΄ το μποστάνι και να σε πιάνει η "τοματίλα" στη μύτη.

Αν έχετε χρόνο και διάθεση, σας συστήνω αυτή την πολύ κοντινή στην Αθήνα, πόλη.

Μόνο 148 χιλ. Και 14.000 τυχερούς κατοίκους.

ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ!

*Φωτογραφίες από το net.