Καλά; Χριστούγεννα, για όσους τα καταφέρουν...

Πανσέληνος του τέλους, η μεγαλύτερη του έτους.

---

Στη ρότα της φωτιάς

---

Ναι, να ΄χεις το νου σου να μετράς συνέχεια τα σημάδια του ουρανού σου

Ναι, να ΄χεις το νου σου να μην πνιγείς ποτέ μες στους λυγμούς σου

Ναι, να ΄χεις το νου σου να στρώσεις μοναχός σου το δρόμο του χαμού σου

Ναι, να ΄χεις το νου σου, βάλε σημάδι ένα αστέρι του ουρανού σου

Από τα μέρη σας αδέρφια τα υγρά και σκοτεινά,
φτάνουν στα μέρη μας λόγια δυο φορές πιο φωτεινά
από τον ήλιο τον αιώνιο της χαράς δυνάστη
που αγκαλιάζει τα κουφάρια μας στο κλεινόν άστυ

Mα κάπου εδώ στα δυτικά σ’ ένα μικρό λιμάνι
απαγκιάζει η αρμάδα μας μετά από κάθε σεργιάνι
λίγο να γιάνει και σαν γλυκάνουν οι καιροί θα ξεμπουκάρει
φάτσα στ’ ολόγιομο φεγγάρι

Ρότα γνωστή απ’ τη Μεσόγειο στη Σκοτία
τίγκα τ’ αμπάρια μας από ατσάλι και φωτιά
για τη μεγάλη νύχτα και τον αβέβαιο σκοπό μας
ακολουθώντας τα σημάδια από τον ξάστερο ουρανό μας


μ’ όλο το βιος μας και τα συμπράγκαλά μας
μήπως και το αύριο δεν πάει με τα νερά μας
Μα θ’ ανταμώσουμε κι ας είναι τα πανιά βαριά
γιατί η φωνή μας κάνει τον κόσμο μια οργιά


Active Member

Dusty Springfield - Wishin' And Hopin'

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου σύμφωνα με Το Βιβλίο των Ωρών, παρουσιάζεται με μια σκηνή κυνηγιού.
Για την ακρίβεια, τη στιγμή που ένας από τους κυνηγούς (δεξιά), φυσσά το hallali του-είδος μουσικού κόρνου-τα σκυλιά ορμούν με λύσσα επάνω στο αγριογούρουνο.
Το ραβδί ,το οποίο κρατά για να στηρίζεται, είναι ταυτόχρονα το κυνηγετικό του όπλο. Όντας αιχμηρό από το κάτω μέρος, χρησιμοποιείται για να σκοτώνει τα θηράματα.
Στο βάθος είναι το Château de Vincennes.

---

Το κυνήγι με τρέξιμο, με αγέλες σκύλων (chasse à courre), είναι ένας τρόπος του ντόπιου πληθυσμού, να κυνηγά ακολουθώντας τρέχοντας, ένα άγριο ζώο. Ελάφι, αγριόχοιρο, λαγό, αλεπού, έως ότου, τελικά, το κυνηγημένο ζώο, να πέσει στα χέρια (και στα δόντια) των κυνηγών του.
Τα σκυλιά κυνηγούν με την οσμή τους και το φυσικό ένστικτο που έχουν απέναντι στον εχθρό. Ο ρόλος των ανθρώπων είναι να τα ελέγχουν.
Αυτού του είδους το σπορ γίνεται στις ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία και την Ιρλανδία.
Είναι απαγορευμένο από το 2005 στη Βρετανία, και από το 1933 στη Γερμανία.

---

source wikipedia

Where women spend their money

Les Très Riches Heures du duc de Berry

"Το Βιβλίο των Ωρών", ήταν το πιο κοινό έργο - μινιατούρα κατά το Μεσαίωνα. Ήταν το καθένα σχεδιασμένο και ζωγραφισμένο στο χέρι. Οι ζωγραφιές, συνόδευαν το κυρίως κείμενο. Αργότερα οι τεχνικές της εκτύπωσης και οι γκραβούρες, τα έκαναν σχεδόν να εξαφανιστούν.

Το καθένα απ΄ αυτά ήταν μοναδικό, αλλά όλα περιείχαν μια συλλογή κειμένων, θρησκευτικών παρακλήσεων και ψαλμών με τις αντίστοιχες εικονογραφήσεις και τα οποία αποτελούν μια βασική συλλογή για την πρακτική της Καθολικής θρησκείας.

---

Αρχικά, ένα Βιβλίο Ωρών δεν αφορούσε παρά μόνο ένα ημερολόγιο με τις ώρες Λειτουργίας και Προσευχών. Με τον καιρό προστέθηκαν πολλά περισσότερα πράγματα, όπως ένα ημερολόγιο αγροτικών εργασιών, κείμενα για τη ανθρώπινη ανατομία και άλλα.
Αποτελούν επίσης μια πολύ σπουδαία πηγή πληροφοριών πάνω στη ζωή κατά τον XV και XVI αιώνα.

---

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Αυτή η μικρογραφία αντιπροσωπεύει μια οικεία σκηνή της ζωής στην εξοχή.
Ένα χωρικός συνοδευόμενος από το σκύλο του, βόσκει ένα κοπάδι χοίρων μέσα σ΄ένα δάσος βελανιδιών. Με τη βοήθεια του ραβδιού του χτυπά τα κλαδιά για να πέσουν τα βελανίδια.

Η σκηνή αυτή επικαλείται την παραβολή του ασώτου υιού, που μετά από μια ζωή διαφθοράς, μειώνει τον εαυτό του βόσκοντας χοίρους, έως ότου επιστρέψει στον πατέρα του.

Στο βάθος βλέπουμε ένα κάστρο και ένα χωριό που κρέμονται στους βράχους. Ένα ποτάμι κυλά φιδίσια ανάμεσα στα μπλαβιά βουνά.

---

Σ΄αυτή τη μικρογραφία  ο συνδυασμός κειμένου και πλουσιότατου ζωγραφικού έργου, είναι αρμονικά συνδεδεμένα.

---

Η κυκλική αυτή μινιατούρα, κατάφερε να "περικλείσει" μια ολόκληρη πόλη.

Με τα τείχη, τα κτήρια, τα αγάλματα, την εκκλησία, τους στρατώνες και το κάστρο του άρχοντά της.

Το ποτάμι κυλά διασχίζοντας  την πόλη, που μερικά γεφύρια ενώνουν πάλι τις δυο της μεριές. Μέχρι και μικροί πράσινοι λοφίσκοι μας δείχνουν την προσπάθεια του ζωγράφου να αποδώσει, όσο πιο παραστατικά μπορούσε, το ανάγλυφο του εδάφους.

---

---

Αναγνώσματα:  http://www.wikipedia.org/

Béla Bartók

---

---

Το άγαλμα αυτό είναι μπροστά από το σταθμό του metro του South Kensington στο Λονδίνο.

Είναι μια βιαστική φωτογράφιση μέσα από το λεωφορείο, χωρίς να ξέρω ποιον παρουσίαζε, μέχρι που σήμερα, τυχαία, ανακάλυψα ότι είναι το άγαλμα του Béla Bartók!

---

---

Bon voyage

Θα σπάσω εφτά ποτήρια

Μαμά γερνάω

---

Μαμά γερνάω

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Yesterday

Here comes the rain again

---

LeD ZePPeLiN "The Rain Song" Instrumental by Scott Wigley

---

Ασπρόμαυρες

---

---

---

---

Κοιτώντας ασπρόμαυρες παλιές φωτογραφίες, έμεινα με την απορία. Πως γίνεται φωτογραφίες από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας, παρμένες στις αρχές του 1900, να μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους…

Παρατηρώντας τις, ένιωθα ότι όλοι αυτοί είναι συγγενείς μου! Μα να μοίαζουν τόσο πολύ με τις δικές μας οικογενειακές φωτογραφίες!

Βρέθηκα να παρατηρώ τα πέριξ των φωτογραφιών.

Πόζα στητή και αλύγιστη, ύφος δωρικό και βλέμμα ίσια μπροστά. Καθιστοί οι γεροντότεροι, οι γαμπροί κι οι νύφες όρθιοι πίσω τους Τα πιτσιρίκια πιο χαλαρά και ανυπόμονα, πολλές φορές μουτρωμένα, σίγουρα τα σταμάτησαν από το παιγνίδι. Πίσω τους μμμ πίσω τους :

Τοίχοι καφενείων ή σπιτιών, μόλις εδώ δεξιά βλέπεις ένα παραθύρι και λίγο πιο κάτω ένα παλιό λιθόστρωτο γυαλοκοπά στον ήλιο. Πεσμένοι σοβάδες, σε πολλά σημεία φαίνεται η τοιχοποιία, σαραβαλιασμένες καρέκλες και πάντα ένα πανί, έμπνευση του περιφερόμενου εκείνη την εποχή καλλιτέχνη - φωτογράφου, να δεσπόζει σ΄ όλες τις φωτογραφίες.

 

---

Τι ήθελε να κρύψει ο φωτογράφος; Τι ήταν αυτό που του χαλούσε την πόζα και έπρεπε να το εξαφανίσει πίσω από ένα «μπερντέ»; Μήπως είχε να κάνει με το φως και την αντανάκλαση πάνω στον ασβεστομένο τοίχο; Ίσως...

---

---

Φωτογραφίες από το: www.flickr.com/

Φραγκόσυκα

---

Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο στα λατρεμένα μου φραγκόσυκα και είπα να σας τα προβάλλω. Απολαύστε τα μεταφορικά, μα και κυριολεκτικά.
Αν τα συναντήσετε στις καλοκαιρινές σας διακοπές, μη διστάσετε να τα δοκιμάσετε. Αξέχαστη εξωτική γεύση.

---

Στον Τροπικό του Φραγκόσυκου 
Σε έναν τόπο τραχύ και εσωστρεφή όπως η ημιορεινή Μεσσηνία, τα φρούτα δεν κατέχουν και τόσο περίοπτη θέση. Η ίδια η λέξη «φρούτο», μάλιστα, χρησιμοποιείται υποτιμητικά για να περιγράψει οποιοδήποτε φαγώσιμο δεν είναι κρέας...

---

Οι άνθρωποι που πίνουν ένα κρασοπότηρο ωμό λάδι μόλις ξυπνήσουν για να φορτίσουν τις μπαταρίες τους και έχουν ταυτίσει την έννοια της τροφής με το γεμάτο λίπος παστό χοιρινό διακρίνονται από μια υπεροπτική αντιμετώπιση απέναντι στα φρούτα. Γι’ αυτούς, το ξύσμα πορτοκαλιού μέσα στο χωριάτικο λουκάνικο θεωρείται ικανή δόση φρούτου στο διαιτολόγιό τους! Στη συνείδησή τους τα φρούτα προορίζονται περισσότερο για να ταΐζουν τα ζώα τους ή για όσους κάνουν δίαιτα –γεγονός κατάπτυστο και άξιο χλευασμού λόγω του κατοχικού συνδρόμου που τους διακατέχει ακόμα. Δείχνουν μεγαλύτερη προτίμηση στις άγριες εκδοχές τους –όπως είναι τα πεντανόστιμα αγκόρτσα (άγρια αχλαδάκια)– και στα ξερά σύκα, που σε συνδυασμό με τα καρύδια δίνουν αξιοσημείωτη ώθηση στην ενέργειά τους. Αυτά, όμως, που χαίρουν παμψηφεί της αμέριστης εκτίμησης των πάντων είναι τα φραγκόσυκα. Ίσως γιατί, ακριβώς όπως και οι ίδιοι, κρύβουν καλά τα εσωτερικά τους χαρίσματα πίσω από ένα αφιλόξενο περίβλημα και φύονται πάνω σε ένα διόλου υποσχόμενο, θωρακισμένο σαν αστακό κακτοειδές φυτό.

---

Είναι στ’ αλήθεια γοητευτικό που ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα αγκάθια ξεφυτρώνει ένας καρπός τόσο εξωτικός και στο χρώμα αλλά και στη γεύση του. Ένας κάκτος που παραπέμπει σε ερημικά, άνυδρα τοπία της Αλλοδαπής γεννάει κάθε Αύγουστο κάτι τόσο ζουμερό που μπορεί να σε ταξιδέψει μέσω των αισθήσεών σου σε τροπικά κλίματα. Βέβαια, δεν σου παραδίδονται άνευ όρων. Κάθε άλλο. Και το καθάρισμά τους είναι πολύ απαιτητικό και τα κουκούτσια τους πολλά, ώστε να μην σ’ αφήνουν να τα απολαύσεις αβίαστα. Η γλυκόξινη ηδονή που προσφέρουν, όμως, στους γευστικούς σου κάλυκες σε ανταμείβει και με το παραπάνω. Και υπερνικά ακόμα και το γεγονός ότι –αντίθετα με τα ξαδέρφια τους τα σύκα– η υπερβολική τους κατανάλωση μπορεί να σου κλείσει ερμητικά την πόρτα της απαραίτητης καθημερινής ανακούφισης...

---

*Αξιοσημείωτη είναι η ιδιολεκτική άποψη των Κρητών, που τα αποκαλούν «παπουτσόσυκα» επειδή τα φύλλα τους μοιάζουν με σόλες.
*Αν κάποιος επιθυμεί να θαυμάσει μια εντυπωσιακή σύναξη από φραγκόσυκα, μπορεί να επισκεφθεί την Ακροναυπλία, όπου υπάρχει μια ολόκληρη πλαγιά κατάφυτη από αυτά.

---

Εδώ δίνω μια συνταγή για όσους δεν μπορούν να τα φάνε έτσι, ωμά, σαν φρούτο.
Φραγκόσυκα σιρόπι:

Καθαρίζετε ένα κιλό φραγκόσυκα και τα βράζετε σε έξι κούπες νερό μέχρι να μην έχει πια χρώμα ο πολτός τους. Προς το τέλος του βρασίματος προσθέστε 2 κούπες ζάχαρη, βράστε για λίγο και κλείστε το μάτι της κουζίνας. Όταν κρυώσει, σουρώστε το και έτσι θα έχετε ένα πεντανόστιμο σιρόπι για τα παγωτά σας και όχι μόνον.

---

Φωτογραφίες από το : www.flickr.com/

---

Να μ΄αγαπάς

---

---

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ΄ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

---

---

photo:http://www.flickr.com/

Τα Καλοκαίρια της Αθωότητας

---

Τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, έρχονται συχνά στο νου, ασχέτως αν δεν ήταν ευχάριστα πάντα.

Τα οικογενειακά: ένα τσούρμο ανθρώπων, μαζί με ξαδέρφια, θείες, θείους κατέληγαν σε ολοήμερη παραθαλάσσια εκδρομή κάτω από ένα δέντρο, αν θυμάμαι καλά, μια χαρουπιά. Δίπλα στο κύμα, σε μια απέραντη, χρυσαφένια, αμμουδιά, που τα παιδικά μας πατουσάκια δεν άντεχαν την καυτή της ανάσα.
Με όλα μας τα συμπράγκαλα προσγειωνόμασταν κυριολεκτικά, στην παραλία. Εκεί αρχίζαμε το παιγνίδι. Κολύμπι, βουτιές, τρέξιμο στην άμμο, μπάλα και βέβαια, βαρκάδα.

---

---

Παραδίπλα υπήρχε ένα μικρό ποτάμι, στο δέλτα που σχημάτιζε, όταν έφτανε στη θάλασσα, ήταν πολύ ριχά. Μπαίναμε να δροσιστούμε μετά από το παιγνίδι. Τα νερά σ΄ εκείνο το σημείο ήταν παγωμένα και γλυφά. Εκεί κρύωνε το νερό μας και το τεράστιο καρπούζι, το οποίο είχαμε φέρει μαζί και που περιμέναμε να το φάμε με μεγάλη ανυπομονησία.

---

---

Σ΄αυτό το ποτάμι κάναμε βαρκάδα. Στη μικρή βάρκα μπαίναμε δυο, συνήθως. Ο αδελφός μου με έπαιρνε για παρέα και για αντίβαρο στο πίσω μέρος της βάρκας. Έτσι θα μπορούσε να είναι αυτός ελεύθερος, όρθιος μπροστά, να καμακώνει τα ψάρια.

Σε πολλά σημεία το ποτάμι στένευε και τραβούσαμε τα κλαδιά των ευκαλύπτων ή τη βλάστηση για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

---

---

Κωπηλατούσε ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση από βούρλα και άλλα χόρτα και όταν έβλεπε κάτι στο βυθό, πεταγόταν όρθιος και προσπαθούσε να ισορροπήσει για να καρφώσει το καμάκι του.
Σ΄ αυτή τη φάση εγώ βρισκόμουν γαντζωμένη από τα πλαϊνά της βάρκας, η βάρκα σχεδόν κάθετα με τη μούρη στο νερό και εγώ έτοιμη να "αποβαρκαρωθώ". Ούρλιαζα δυνατά από το φόβο μου; ή το ουρλιαχτό μου έμενε βουβό; Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι φοβόμουν πολύ!
Η όλη διαδικασία δεν κρατούσε πολύ και το καρυδότσουφλο που είχαμε για βάρκα τελικά δεν μας αναποδογύριζε.

---

Σαν αντίβαρο δεν μετρούσα και πολύ! 30 κιλά άνθρωπος τι να σου κάνει. Ο αδερφός μου, απορροφημένος στο καμάκι του, δεν είχε συνείδηση του κινδύνου.
Αυτός ο εφιάλτης-βαρκάδα δεν κράταγε ευτυχώς πολύ, η δε ψαριά μας ήταν πάντα λιγοστή. Επιστρέφαμε όμως θριαμβευτές κοντά στους άλλους και έδειχνα με περιφάνεια την ψαριά μας, αλλά μούγκα για το φόβο! Δεν μαρτυρούσα τίποτε. Δεν θα με ξανάπαιρνε στις ποταμίσιες περιπέτειές του.

---

Κάθε φορά ορκιζόμουν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγαινα μαζί του για ψάρεμα και κάθε φορά ξεχνούσα τους όρκους μου.
Η περιπέτεια πάνω απ΄ όλα...

---

---

Photos: http://www.flickr.com/
www.dpgr.gr

Η αγάπη σου με σκοτώνει, Αλέξανδρε!

Πόσο, μικρά χαριτωμένα -λόγω ηλικίας και φάτσας- τα παιδιά, μπορούν να γίνουν αντιπαθητικά;
Μαμά, μπαμπάς με δυο παιδάκια στην τρυφερή ηλικία των 3-5 χρονών βγαίνουν για απογευματινά ψώνια στο Σ/Μ. Χρειάζονται δυο καρότσια, ένα για να μπουν τα πιτσιρίκια (όρθια) και ένα δεύτερο για να μπουν τα ψώνια. Αυτό το δεύτερο έχει οδηγούς τους όρθιους επιβάτες του πρώτου.

---

---

Όπως καταλαβαίνετε, το καρότσι με οδηγούς χωρίς άδεια οδήγησης και σχετική εμπειρία, τρακάρει όπου βρει. Ανθρώπους, ράφια, προϊόντα. Ο μπαμπάς, που και που, σπρώχνει λίγο παρά πέρα το καρότσι με τα πιτσιρίκια για να μπορεί να ψωνίσει από το παρακάτω ράφι, πλήρως απορροφημένος στο έργο του. Μέσα στο καρότσι τα πιτσιρίκια το καταδιασκεδάζουν, διότι ξέφυγαν από το κλουβί τους και μπορούν να παίξουν με την άνεση τους. Είναι και φαρδείς οι διάδρομοι...

Οι κραυγές (συνδιασμένες με κλάματα)και το: «αυτό σέλω» και «εκείνο πάλε μου», δίνουν και παίρνουν. Η μαμά πολύ μακρύτερα, έχοντας πάρει παραμάσχαλα τη faux Luis Vuitton της, τους αγνοεί, παντελώς όλους. Μπαμπάδες, τέκνα και καρότσια… Και βέβαια όοοολοι, μα όλοι μαζί, αγνοούν, όλους εμάς τους
υπόλοιπους, τρακαρισμένους, πατημένους, νευριασμένους… Ή αποσβολωμένους.

---

---

Βλέποντας αυτά τα πιτσιρίκια, θυμήθηκα την ιστορία της Ρένας και του γιού της.
Ο Αλέξανδρος 8-9 χρονών εύρισκε πολύ χαριτωμένο να θεωρεί τη μάνα του σάκο του μποξ. Εξασκείτο λοιπόν στο «σάκο» του, συχνά πυκνά και βέβαια η Ρένα δεν έφερνε αντιρρήσεις παρά τον πόνο που ένιωθε. Το μόνο που εύρισκε να λέει ήταν :
-Η αγάπη σου με σκοτώνει, Αλέξανδρε.
Ο οποίος Αλέξανδρος, μόνο την αγάπη του δεν έδειχνε μ΄αυτό…Η Ρένα ήθελε να το πιστεύει.

Θέλω να πω, ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά μας κατ΄ αυτό τον τρόπο, σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για αυτά.
Η αντιαυταρχική αγωγή σ΄ αυτές τις συμπεριφορές, μάλλον δίνουν αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά.

---

---

Η τελευταία φωτογραφία μου αρέσει πάρα πολύ. Τα δυο παιδιά στα σκαλοπάτια, είναι ζωγραφισμένα στον τοίχο.
Δεν είναι καταπληκτικά;

---

Photos: http://www.flickr.com/W

Άσπρα, μαύρα, κόκκινα μούρα

---

---

Τα πρώτα μούρα στις μαύρες μουριές – στις άσπρες ακόμα αργούσαν – ήταν το σύνθημα ότι σε λίγο τα σχολεία τελειώνουν, για φέτος, για τα μικρά, για μας τους μεγάλους για πάντα…Για πάντα… ή για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για «το μεγάλο σχολείο», που ήταν το Γυμνάσιο και που ήταν μακριά, πολύ μακριά από τη γειτονιά μας και που θα έπρεπε να περπατάμε αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε.
Έλεγα λοιπόν για τα μούρα, αυτά τα κοκκινόμαυρα με την ξινούτσικη γεύση, που κάθε φορά που τα σκέφτομαι το στόμα μου γεμίζει σάλιο.

Σκαρφαλώναμε απάνω στις πιο μεγάλες και τρώγαμε τα μελωμένα μούρα με τις ώρες. Καμιά φορά πιάναμε, κατά λάθος, καμιά βρωμούσα και τότε εγκαταλείπαμε το ...«φαγοπότι» και τρέχαμε να πλυθούμε, να απαλλαγούμε από τη βρώμα, αφήνοντας τα υπόλοιπα μούρα στα σπουργίτια και στ΄ άλλα πετούμενα. Θα ξαναρχόμασταν την επόμενη, αν δεν διαλέγαμε τα βερίκοκα, τα κορόμηλα ή τα κεράσια. Ανάλογα, ποια είχαν ωριμάσει περισσότερο.

---

---

Η Νίνα μας ακολουθούσε παντού, πάντα ξινισμένη και πάντα με το ζόρι. Ποτέ και με τίποτε δεν έκανε ό,τι κάναμε εμείς τα υπόλοιπα παιδιά… Αυτό το κορίτσι ήταν « γριά από γεννησιμιού της ». Σοβαρή, σκυθρωπή και λιγομίλητη. Νομίζω δεν είχε καμιά σχέση με μας τα υπόλοιπα, απλώς μας ανεχόταν και την ανεχόμασταν, όπως ανέχεται κανείς ένα κουσούρι, που το έχει από πάντα. Δεν το θέλει μα το αγαπά ταυτόχρονα.

---

---

Καθόταν στην άκρη όταν παίζαμε ποδόσφαιρο ή κάτω από τα δέντρα, που εμείς σκαρφαλώναμε και κάθε τόσο μας παρακαλούσε να φύγουμε. Και πού να πάμε; Πουθενά! Αρκεί να φεύγαμε απ΄ αυτό που κάναμε. Να σκαρφαλώσει μαζί με μας στις μουριές, στις καρυδιές, στις αμυγδαλιές ούτε συζήτηση. Τους καρπούς, που της προσφέραμε γυρνώντας από τη συγκομιδή, με δυσκολία τους τιμούσε. Τη σέρναμε μαζί μας έτσι για να υπάρχει κοντά μας κι ας ήταν βαρίδι στην παρέα.

Ένα πλάσμα εσωστρεφές που εμείς τότε, ούτε και το πολυψάχναμε. Ο ένας ήταν έτσι, κι ο άλλος διαφορετικός. Αυτό ήταν όλο. Εξάλλου δεν είχαμε την πολυτέλεια της επιλογής. Ήμασταν δεν ήμασταν καμιά δεκαριά όλα κι όλα και αν βάλλεις και τις τιμωρίες και τις καθημερινές «απώλειες», που είχαμε από τους γονιούς μας – πάντα κάποια αγγαρεία έβγαινε όταν ήταν να μαζευτούμε για παιγνίδι - τελικά μια χούφτα πιτσιρίκια να ζούμε στους ρυθμούς μιας μικρής κοινωνίας και μακριά από τα προβλήματα των μεγάλων.

Αυτό το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε και που «εμείς τα μεγάλα θάπρεπε να σοβαρευτούμε», η Νίνα...

---

---

Photos: www.flickr.com/

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος
γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου. Η ημέρα αυτή είναι, από το 1972, αφιερωμένη από τον ΟΗΕ, στην ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού, πάνω σε περιβαλλοντικά προβλήματα.
Φέτος το 2008 η ημέρα είναι αφιερωμένη στο "Διοξείδιο του Άνθρακα". Τιμώμενη πόλη είναι η πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας, Ουέλιγκτον. Η οποία - Νέα Ζηλανδία - έχει καταφέρει να περιορίσει τους εκπεμπόμενους ρύπους και με τη διαχείρηση των δασών της, πέτυχε να μειώσει την εκπομπή των ρυπογόνων αερίων, τα οποία συμβάλλουν στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Στη Νέα Ζηλανδία αυτά, και αν θέλετε να μάθετε περισσότερα:

* United Nations Environment Programme
* Greenpeace
* World Wildlife Fund (WWF)

Εικόνες από : http://wikipedia.org/

Παλιοσίδερα

Κυριακάτικο πρωινό και οι ρυθμοί στο ρελαντί, σε αντίθεση με τους καθημερινούς που είναι στο φουλ. Είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ ,η μπαλκονόπορτα μισάνοιχτη, το ελαφρύ αεράκι να μου φυσά το πρόσωπο, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μ΄ ένα πονοκέφαλο νααα! «με το συμπάθιο», να προσπαθώ να κοιμηθώ.
Η Τζίνα η γαλαζοαίματη, ένα German Shepherd, είναι κατάχαμα, κι αυτή ξαπλωμένη, κατά μήκος του καναπέ, μετρώντας τις ανάσες μου και τη διάθεσή μου, απολάμβανε το δροσερό αεράκι. Με τόοοοοσο μαλλί που διαθέτει, κάθε που καλοκαιριάζει, υποφέρει. Πρέπει να την πάω στη θάλασσα να δροσιστεί και να παίξει, πριν αρχίσει η κάθοδος των Μυρίων και τότε χρειάζεται να ψάχνω νυχτερινή ώρα για μπανάκι στο φεγγαρόφωτο… Μωρέ ερωμένη που βρήκα ! Να κολυμπώ μαζί της σε ρομαντικές, μεσονύχτιες, φεγγαροντυμένες, γαληνεμένες θάλασσες… Χαλάλι της όμως, διότι είναι ΤΟ ΣΚΥΛΙ. Μην επεκταθώ και σ΄αυτό, μιαν άλλη φορά, ίσως.

Τώρα, απ΄ αλλού ξεκίνησα και αλλού πήγα. Έλεγα λοιπόν ότι ο πονοκέφαλος κλείνει μαζί μου ραντεβού τα Σ/Κ. Τις καθημερινές δεν ευκαιρεί φαίνεται… Ας είναι, τώρα πια μεσημεράκι, κοντεύω να απαλλαγώ απ΄ αυτόν, αφού πήρα ό,τι ληγμένο βρήκα στο σπίτι.

Τι έλεγα α! ναι, για τις ιδανικές συνθήκες και την «άκρα του τάφου σιωπή…» που είχα δημιουργήσει. Ε! δεν κράτησε πολύ αυτή η φευγαλέα ευτυχία που έψαχνα. Δεν είχα καλά - καλά αποκοιμηθεί και σείστηκαν οι τοίχοι από τα μεγάφωνα ενός τίμιου, πλην «γύφτου» ( υποθέτω, μην παρεξηγηθούμε κιόλας, διότι δεν τον έβλεπα ) βιοπαλαιστή, ο οποίος θέλησε να μας ανακοινώσει ότι αυτός ήταν που (μας) έλλειπε από τη γειτονιά μας, και πόσο είμαστε τυχεροί που μας έκανε την τιμή να μας επισκεφθεί… Για να…
Για να μας μαζέψει: Παλιοσίδερα, παλιούς θερμοσίφωνες, παλιά ψυγεία, παλιά συρματοπλέγματα, παλιά τεντζερέδια, παλιά, παλιά….Παλιοκαταστάσεις μαζεύει άραγε;

Μου χάλασε τα σχέδια κι άντε να τα ξαναπιάσω απ΄την αρχή…

Στις χαραυγές ξεχνιέμαι

στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μιχαήλ

---

Μάσκα δεν έχω να γυρνώ
Στο καρναβάλι ετούτο
Μόνο μια απόχη να τρυγώ
Της θάλασσας την πονηριά
Και της σιωπής τον πλούτο

Βάρα καλή, βάρα γερή
Μια τουφεκιά ζαχαρωτή
Κι άσε να νιώσει η γαλαρία
Του χαρτοπόλεμου τη βία

Σκουπίδι η σκέψη, την πετώ
Την λογική απαρνιέμαι
Μ' ένα σαράκι αρμένικο
Για δρόμους που δεν θέλησα
Στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Βάστα το νου, βάστα το νου
Να μην γκρινιάξει του καιρού
Που 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα
Και τσιγκουνεύεται στη γλύκα



Γιάννης Χαρούλης

Βρήκα μόνον αυτή την ερασιτεχνική λήψη. Αν κάποιος βρει και κάτι άλλο, ας μας το πει.

Ραφιναρισμένες και επεξεργασμένες τροφές: Τρώγοντας υπερβολικά, αλλά με κακή θρέψη.

Έχουμε συνδέσει την έννοια του υποσιτισμού με φτωχούς πληθυσμούς, που δεν έχουν να φάνε. Όμως οι λαοί των "ανεπτυγμένων" χωρών, παρότι τρώνε πολύ περισσότερο απ΄όσο πρέπει, σε σημείο να είναι παχύσαρκοι, στην πραγματικότητα υποσιτίζονται, δηλαδή η διατροφή τους δεν παρέχει τα απαραίτητα στοιχεία για καλή υγεία. Είναι αυτό που λέμε "κενές θερμίδες".Οι τροφές αυτές έχουν υποστεί επεξεργασία τέτοια που τους στερεί τα ευεργετικά θρεπτικά στοιχεία τους. Προϊόντα ζάχαρης και λευκού αλευριού, κονσέρβες, συντηρημένοι χυμοί κ.λπ μπορούν να μας χορταίνουν και να μας ικανοποιούν, όμως σίγουρα δεν μας θρέφουν.

---

---

Οι ραφιναρισμένες τροφές, απογυμνωμένες από ζωτικά θρεπτικά στοιχεία, αποτελούν την κύρια αιτία παχυσαρκίας και προβλημάτων υγείας. Οι ραφιναρισμένες τροφές δεν περιέχουν σημαντικές ποσότητες των περισσοτέρων αντιοξιδοτικών θρεπτικών στοιχείων, όπως είναι η βήτα-καροτίνη, άλλες καροτενοειδείς ενώσεις, οι βιταμίνες E, C, K φυλλικό οξύ, βιοφλαβονοειδή, φυτοχημικές ουσίες κ.λπ. Τα θρεπτικά στοιχεία επικρατούν στα φρούτα και τα λαχανικά, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταναλώνουν αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες τους στα θρεπτικά στοιχεία.

---

Οι τηγανιτές πατάτες,τα τσιπς, το γυαλισμένο ρύζι είναι επικίδυνες τροφές. Τα γαλακτοκομικά προϊόντα δεν περιέχουν φυτοχημικές ουσίες και αντιοξειδωτικά. Οι προστατευτικές για την υγεία θρεπτικές ουσίες δεν υπάρχουν, έχουν χαθεί στις επεξεργασμένες τροφές και είναι ανύπαρκτες στα ζωϊκά τρόφιμα και στις τηγανιτές πατάτες και τα τσιπς. Μη λαμβάνοντας προστατευτικές ουσίες σε επαρκείς ποσότητες δημιουργούνται αργά ή γρήγορα προβλήματα υγείας.

---

Δρ Παναγιώτης Κουμεντάκης: "Υγεία για όλους με σωστή διατροφή"
Photos:http://www.flickr.com/

"Το κορίτσι του Μάη"

Και βέβαια, όλα τα λεφτά είναι: "Το κορίτσι του Μάη" στο 2΄30. Οι άνθρωποι, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, σταυροκοπιούνται αποσβολωμένοι και χαμογελαστοί, μα μένουν με τα χέρια άδεια, αφού δεν πρόλαβαν να πάρουν τα λουλούδια που πέταγε ο χαρωπός ιερωμένος...
Τι να πούμε τι; Τι να τραγουδήσουμε...


Ελληνοφρένεια

Mother's day is today

Μια γλυκιά ημέρα για τον "τίτλο"...
Αυτόν της Μαμάς ντε!
Και μια γλυκιά μπουκιά, για όλες τις μανούλες και για αυτές που λαχταρούν να γίνουν.






Φωτογραφίες

Πρωτομαγιά

Κοντά στου Ρωμανού την Πύλη

...Γύφτισσες ήρθανε ντυμένες
φανταχτερά γιορτής φουστάνια,
γύφτισσες ήθαν και κρεμάνε
χοντρά γυαλιστερά γιορντάνια,
με κόκκινα φορέματα ήρθαν,
με κίτρινα μακριά μαντήλια.
ω λάγνα μάτια, ω κόρφοι, ω χείλια!
Κ' ήρθαν ανθοστεφανωμένες
μ' όλα τα λούλουδα του Μάη,
κι άνθια κρατώντας και στα χέρια,
ντέλφια χτυπάνε και κουδούνια,
και κύκλους πλέκουν και χορεύουν
και τραγουδάν το Μάη το Μάη,
κι ανάμεσό τους αρχινάει,
ξεχωρισμένη από τις άλλες,
τρικυμισμένο ένα χορό,
λυγιέται, σέρνεται, πετάει,
κορίτσι δεκοχτώ χρονώ
στο μανιωμένο το χορό,
και του χορού βασίλισσα είναι,
κι άφρισμα, λάγγεμα, τρεμούλα,
η γυφτοπούλα, η μαγιοπούλα!.

Κ' ήρθαν οι γύφτισσες, οι γύφτισσες,
οι γύφτισσες που τραγουδάνε:
-Τώρα είν' η άνοιξη κι ο Μάης,
τώρα το καλοκαίρι, τώρα
κι ο ξένος βούλεται να πάη,
στον τόπο του να πάη, και τρέχει,
νύχτα σελώνει τ' άλογό του,
νύχτα το καλλιγώνει, βάνει,
χρυσά τα πέταλα τα βάνει,
βάνει και τα καρφιά ασημένια.
Καταραμένοι κ' εσείς γύφτοι,
που να γυρίσετε δεν έχετε
κανένα τόπο, και πατρίδα,
γύφτοι, καμιά δεν σας προσμένει,
ο Μάης ο μήνας σας προσμένει,
ο Μάης ο ρήγας σας καλεί,
ελάτε, γύφτοι από τη Δύση
και γύφτοι απ' την Ανατολή,
και μ' όλα του τα περιβόλια
σας κράζει ο Μάης ξεφαντωτής
στην τρίμερη και στη μονάκριβη
γιορτή της γύφτισσας ζωής!

Κωστής Παλαμάς, "O Δωδεκάλογος του Γύφτου",

Εις μνήμην...

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας

...όλων αυτών, που στερήθηκαν την άνοιξη, εξ αιτίας της Χούντας των Συνταγματαρχών.

---

---

---

---

---

---

---

---

---