Ο Θησέας ξεκίνησε τη ζωή του από την Τροιζήνα -το Λεμονοδάσος είναι εκεί, ένας κατάφυτος λόφος από λεμονιές και πορτοκαλιές- και από τον Αιγέα και την Αίθρα (αυτήν την κάναμε και τούνελ). Στο τέλος της εφηβείας, αφού έμαθε από την Αίθρα την καταγωγή του, ξεκίνησε για την Αθήνα όχι για να σπουδάσει, αλλά για να κάνει τους άθλους του και να ενώσει την Αθήνα σε ενιαία πόλη.
Κυλώντας ένα βράχο πήρε από κάτω του, τα κρυμμένα σανδάλια και το μαχαίρι του πατέρα του. Θα του χρησίμευαν και στην αναγνώρισή του από τον Αιγέα.
Εκείνη την εποχή ο δρόμος προς την Αθήνα ήταν επικίνδυνος, μην πω ότι παραμένει μέχρι σήμερα, για διαφορετικούς, όμως, λόγους. Παραμόνευαν εδώ κι εκεί, διάφοροι ληστές και "περίεργοι" που λυμαίνονταν την περιοχή.
Πρώτο-πρώτο συνάντησε, κοντά στην Επίδαυρο, τον Περιφήτη, γιο του Ήφαιστου. Αυτός τους "τακτοποιούσε" με ένα μπρούντζινο ρόπαλο. Ε! ξέρετε τη συνέχεια, τον σκότωσε με το ίδιο του το όπλο.
Δεύτερος άθλος στον Ισθμό της Κορίνθου. Εδώ συνάντησε το Σίνη τον πιτυοκάμπτη. Η τακτική ετούτου εδώ ήταν η εξής: Λύγιζε δυο ψηλά δέντρα, πεύκα, έδενε τον κάθε δυστυχή που τύχαινε να περνά από ΄κει -και δεν ήταν ήρωας, όπως ο Θησέας- και τον διχοτομούσε μέχρι να πει κύμινο.
Εκεί κοντά ήταν και ο Κρομμυώνας. Μια μεγάλη περιοχή κατά μήκος της θάλασσας. Από τους σημερινούς Αγίους Θεοδώρους έως την Κακιά Σκάλα (και της οποίας την ανατολή βλέπετε στη φωτογραφία), που από εκείνα τα μυθικά χρόνια έβγαζε κρεμμύδια και εξακολουθεί να βγάζει. Εξού και το όνομα.
Στον Κρομμυώνα, λοιπόν συνάντησε μιαν άλλη μάστιγα των διαβατών, τον Σκίρωνα. Καθόταν σ΄ένα βράχο και υποχρέωνε τους διαβάτες να του πλένουν τα πόδια. Όταν εκείνοι έσκυβαν, τους κλοτσούσε ρίχνωντάς τους στη θάλασσα, όπου τους έτρωγε μια χελώνα. Έτσι οι βράχοι αυτοί πήραν το όνομά του και έτσι τις λέμε μέχρι σήμερα! Σκιρωνίδες Πέτρες.
Στην Ελευσίνα, η οποία μαζί με την Αθήνα,την Ολυμπία, τους Δελφούς και τη Δήλο,(φωτογραφία από τον αρχαιολογικό της χώρο), αποτελούσαν τις 5 ιερές πόλεις της Αρχαίας Ελλάδος, βρήκε τον Κερκύονα, ο οποίος ήταν πολύ δυνατός και προκαλούσε τους διαβάτες να παλέψουν μαζί του. Αν τον νικούσαν θα συνέχιζαν το δρόμο τους. Φυσικά κανείς δεν κατάφερνε να γλιτώσει από το σφιχτό εναγκαλισμό του. Ο Θησέας όμως, όντας ήρωας, τον σήκωσε ψηλά και πετώντας τον κάτω, τον σκότωσε.
Τελευταίο συνάντησε τον Προκρούστη. Ληστή και φονιά με copyright. Αυτό λοιπόν το χρυσό παιδί είχε εφεύρει ένα κόλπο να ξεμπερδεύει με όποιον δεν γούσταρε: Είχε ένα κρεβάτι σιδερένιο και ρυθμιζόμενο, γνωστό ως Προκρούστειος κλήνη, στο δρόμο που οδηγούσε στην Αθήνα. Όποιον ταλαίπωρο έβλεπε, τον καλούσε να ξεκουραστεί. Αν το θύμα ήταν ψηλό κι εξείχε από το κρεβάτι, ο Προκρούστης έκοβε το περίσσιο τμήμα του σώματός του. Αντιθέτως, αν το θύμα ήταν πιο κοντό, τότε τραβούσε τα άκρα του μέχρι να φτάσουν στο μήκος του κρεβατιού. Φυσικά οι άνθρωποι δεν χωρούσαν σε κανένα.
Ο Θησέας λοιπόν τον θανάτωσε με τον ίδιο τρόπο, όπως και τους προηγούμενους. Με το δικό τους μέσον θανάτου.
Μετά απ΄όλα αυτά, ο ήρωας μας έπρεπε να εξαγνιστεί, για τις δολοφονίες των ληστών και να μπορέσει να αντικρύσει για πρώτη φορά τον πατέρα του...
Όλα αυτά τα ξαναθυμηθήκατε, διότι τυχαίνει να κατοικώ πάνω στο δρόμο του Θησέα. Με μερικές χιλιάδες χρόνια ενδιάμεσα...
Φωτογραφίες από τη Wikipedia και το διαδίκτυο
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου